Rozdział 46

Dicken wpatrywał się we mnie w białym płaszczu swoim głębokim spojrzeniem. Było tak, jakby mógł widzieć przez warstwy ubrań aż do mojego nagiego ciała, co sprowokowało mnie do kopnięcia jego rybiego ogona na bok ze złości. Upewniłem się, że jestem odpowiednio przykryty i ciasno owinąłem się płaszczem.

Udawałem, że opieram się o biurko, wyjąłem strzykawkę ze znieczuleniem z szuflady za mną i potajemnie schowałem ją pod rękawem.

Bałam się spojrzeć Dickenowi prosto w oczy, martwiąc się, że zostanę złapana przez moje wewnętrzne poczucie winy. W rzeczywistości w jego oczach zawsze czułam się jak niewinne dziecko, które mógł łatwo przejrzeć na wylot jednym spojrzeniem.