Rozdział 4 Nigdzie nie iść

Adeline na moment zamknęła oczy.

Brendan nie musiał się martwić, że ona wróci. Ona nie wróci. Nie pozwoli sobie na to, nawet jeśli oznaczałoby to jej śmierć.

Ponownie otworzyła oczy, zacisnęła zęby i odeszła, nie oglądając się za siebie.

Patrząc na zamknięte drzwi, Brendan zacisnął szczęki i zmrużył oczy.

W ciągu ostatnich kilku lat rodzina Dawsonów była zależna od wsparcia rodziny Clemonsów, aby przetrwać.

Nie wierzył ani trochę, że Adeline odważy się z nim rozwieść, mimo że tak było.

Dlatego też wcale nie wziął jej słów na poważnie.

W tym momencie zadzwoniła Tiffany.

Zapytała łagodnym, słodkim głosem: „Brendan, jesteś w domu?”

„O tak” – mruknął Brendan.

Tiffany była zauroczona seksownym głosem Brendana. Zaczęła myśleć sama do siebie. Jej mąż nie żył, a ona nie miała nikogo, na kim mogłaby polegać przez resztę życia.

Teraz Brendan był jedynym spadkobiercą rodziny Clemons. Poza tym, kiedyś ją lubił. Wszystko, czego potrzebowała, to zdobyć jego serce na nowo.

Ale powinna być cierpliwa.

Tiffany powiedziała nieśmiałym głosem: „Widziałam, że Addie była ponura, kiedy wychodziła. Musiała nas źle zrozumieć. Wyjaśnię jej to jutro. Ciężko pracujesz każdego dnia i jednocześnie się mną opiekujesz. Musisz być bardzo zmęczona. Nie chcę, żebyście ty i twoja żona kłócili się przeze mnie”.

Próbowała jak mogła pocieszyć Brendana.

Tiffany zawsze miała wielu wielbicieli, więc poznała sposób myślenia większości mężczyzn.

Mężczyźni potrzebowali wsparcia i delikatności ze strony kobiet, a jedynie zapewniając im te rzeczy, kobieta mogła powoli zdobyć serce mężczyzny.

Nie wiedząc dokładnie dlaczego, Brendan poczuł irytację, gdy pomyślał o tym, że Adeline go zostawi. Po długim czasie odpowiedział Tiffany: „Nie musisz się martwić o mój związek z Adeline. Musisz po prostu dobrze o siebie dbać”.

Tiffany nie spodziewała się, że Brendan powie jej takie rzeczy. Zacisnęła zęby i powiedziała: „Nie mam na myśli złej woli, Brendanie. Po prostu zależy mi na tobie”.

„Jestem teraz zajęty. Zadzwonię później”. Brendan odłożył słuchawkę bez żadnego wyjaśnienia.

Tiffany trzymała telefon przy uchu, aż sygnał wybierania numeru stał się zajęty. Mrok w jej sercu objawił się w jej oczach. W przeszłości Brendan był jej posłuszny, kiedy byli razem, i nigdy nie mówił do niej w ten sposób.

Mieszkała za granicą zaledwie kilka lat. Kiedy tym razem wróciła, wyraźnie poczuła, że między nią a Brendanem jest przepaść. Nie byli już tak blisko, jak wcześniej.

Minęły trzy lata odkąd Brendan i Adeline wzięli ślub. Czy on naprawdę się w niej zakochał?

Tiffany była trochę zdezorientowana i zirytowana swoimi własnymi spekulacjami. Brendan był najlepszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznała. Podobał jej się i musi zdobyć jego serce.

Gdy Adeline wyszła z domu, znów zaczął padać deszcz. Szła bezczynnie w deszczu, aż deszcz ustał. Strugi wody deszczowej spływały z liści.

Dopiero gdy Adeline opuściła posiadłość Brendana, zdała sobie sprawę, że nie ma dokąd pójść.

Czy powinna wrócić do rodziny Dawsonów?

Nie. Ona już tam nie należała. To już nie był jej dom.

Nagle Adeline zdała sobie sprawę, że przez lata była taka żałosna. Nie miała nic na swoim koncie. Żadnych osiągnięć, żadnych aktywów i żadnych zalet. Nic dziwnego, że Brendan jej nie lubił.

Gdy udało jej się uspokoić, zadzwoniła do swojej najlepszej przyjaciółki, Myah Brooks.

Pół godziny później Adeline znalazła się stojąca w drzwiach domu Myah. Myah otworzyła drzwi w swojej piżamie i wciągnęła Adeline do środka.

Padało od dłuższego czasu, więc Myah poczuła lekki chłód, gdy otworzyła drzwi. Zapytała ze zdziwieniem: „Addie, co robisz, dźwigając walizki w deszczu? Czy Brendan znów zrobił ci coś złego?”

Myah i Adeline znały się od wielu lat, więc Myah wiedziała o wszystkim, co działo się między Adeline i Brendanem.

Po długim marszu Adeline poczuła się zmęczona. „Najpierw pozwól mi odpocząć. Wyjaśnię później”.

Wyglądała na zmęczoną i zniechęconą.