Hoofdstuk 17

Emily keek toe hoe de medewerkers haar kofferbak vulden met tassen van verschillende groottes, elk afgeladen met verschillende soorten kleding en schoenen. Ze kon nog steeds niet geloven hoe haar simpele boodschappen zo luxueus waren geworden, en het hielp ook niet dat Michael haar die magische kaart had gegeven, waarmee ze alles in een oogwenk kon betalen. Ze was bang dat de medewerker terug zou komen en zou zeggen dat er geen saldo meer op de kaart stond, maar dat gebeurde nooit. Zodra de kaart in de machine werd gestopt, betaalde hij uit, het werkte gewoon als magie.

"Het is nu helemaal ingepakt mevrouw, kom gerust nog eens langs," zeiden alle bedienden verlegen, inclusief degene die haar voor Isabella in de steek had gelaten. Bella heeft ook geprobeerd haar te paaien, ze begrijpt gewoon niet waarom ze zich allemaal zo gedroegen, haar behandelden als een prinses of misschien wel een koningin. Ze glimlachte naar hen en stapte in de auto voordat ze de motor startte. Ze haalde diep adem voordat ze naar huis reed.

Emily stopte voor haar eenzame landhuis, of zo noemde ze het tenminste. Ze stapte uit en opende haar kofferbak, waar ze alle tassen uit haalde die erin waren gepropt. Ze slaagde erin ze allemaal tegelijk te dragen en liep het huis in, deed de deur achter zich dicht en draaide zich om, maar verstijfde toen ze de man op de bank zag zitten, typend op zijn laptop. Hij keek naar haar op en zijn blik dwaalde af naar de grote tassen die ze met moeite droeg. Hij keek haar weer aan, zijn ogen stonden vol spot terwijl zijn mondhoeken opbolden in een flauwe glimlach.