Hoofdstuk 3

"Emily, liefje, kun je alsjeblieft even naar huis komen?" zei Elena liefjes aan de telefoon en Emily zuchtte. Het is nu bijna twee weken geleden dat ze hun huis verliet, haar trouwdatum staat vast, ze trouwt aanstaande zaterdag. Nou, het is voor haar geen probleem, alleen dat haar aanstaande man haar nooit heeft gebeld of zelfs maar heeft gevraagd om haar te ontmoeten.

"Tuurlijk mam", antwoordde ze en ze kon zweren dat ze haar glimlach voelde. Het maakte haar echt gelukkig om de vrouw mama te noemen. Misschien kwam het wel omdat ze zelf nooit een dochter had gehad, dacht ze.

"Ik wacht op je, lieverd", antwoordde Elena en hing op.

Emily zuchtte en staarde naar het document in haar hand. Ze gaat trouwen, maar ze was nog nooit met haar aanstaande man op huwelijksreis geweest. Ze had nog nooit zelf iets mogen uitzoeken. Ze hadden twee grote weddingplanners die alles regelden. Ze spraken over trouwen in een rijke familie. Ze schat dat er vierhonderd gasten worden uitgenodigd en ze vroeg zich af wat ze met zoveel gasten aan moest.

Ze liet het document vallen en stond op van haar bureau. Ze pakte haar autosleutels en zuchtte. Het is nu bijna twee jaar geleden dat ze deze tak van het bedrijf oprichtte en ze wil haar vader echt trots maken. Niets schiet hen zo snel naar de top als het contract met Jack en Jones. Hoewel het businessplan over een jaar moet worden gerealiseerd, waren ze al op zoek naar het juiste bedrijf om het te regelen. Bijna alle groeiende bedrijven zitten erachteraan, inclusief bedrijven die nog nooit zijn opgericht, zelfs niet nadat ze jaren geleden waren opgericht.

Trouwt ze met hem vanwege dit contract? Natuurlijk moet het erom, maar diep vanbinnen weet ze dat het meer is dan dat. Sterker nog, het contract wordt nauwelijks herinnerd als het over trouwen met hem gaat. Hoeveel jaar fantaseert ze al over hem? Vanaf het allereerste moment dat ze hem voor het eerst zag op de middelbare school, toen ze net dertien was, was het al zo gegaan tot hun middelbare school en zijn ze alleen gescheiden omdat ze naar een andere universiteit moesten.

Ze nam afscheid van haar secretaresse en een paar andere medewerkers en liep het gebouw uit. Ze stapte in haar auto en reed achteruit van de parkeerplaats voordat ze vertrok met één bestemming in gedachten: de familie Brown. Ze kan nog steeds niet geloven dat ze met die familie gaat trouwen.

Ze passeerde de poort en de oprit naar het landhuis, stopte voor het landhuis en een paar bedienden begroetten haar. Ze wisten allemaal dat ze de nieuwe bruid was, de verloofde van de jonge heer. Sommigen vroegen zich vaak af waarom ze met zo'n koele man wilde trouwen, maar ze schudden hun hoofd. Ze weten het antwoord al. Als ze de kans krijgen, zullen ze ook van harte met hem trouwen. Want wie zou er nou niet met zo'n familie willen trouwen, en om nog maar te zwijgen van het feit dat hij ook nog eens ongelooflijk knap is.

Ze liep het huis binnen en zag Elena met haar zoon praten. Haar hart sloeg over, ze had nooit verwacht hem hier te ontmoeten. Ze slikte en liep naar hen toe. Elena glimlachte toen ze haar zag. "Schatje, dat ben je!", zei ze glimlachend.

Haar verloofde keek haar aan. Hun blikken ontmoetten elkaar en zijn kristalblauwe blik brandde in de hare, wat haar een rilling bezorgde. Ze schraapte haar keel en besloot dat ze vandaag met hem moest praten, of hij dat nu wilde of niet.

"Kom lieverd, ik wilde dat jullie allebei iets deden. Er is een nieuwe trouwjurk aangekomen in een van Michaels boetieks, ik wil dat je hem past," zei Elena met een glimlach.

Emily keek haar verschrikt aan, ze had dit niet verwacht, ze wist niet wat ze moest zeggen en knikte alleen maar, waarop de vrouw zich tot haar zoon wendde: "Schiet nu op, zodat je terug kunt naar je vergadering, zoals je hebt gezegd."

Hij knikte en liep het huis uit. Emily wist niet of ze hem moest volgen of niet, maar besloot het gewoon te doen. Ze glimlachte en mompelde gedag tegen haar aanstaande schoonmoeder die naar haar zwaaide. Ze rende naar buiten en zag hem in zijn limousine stappen. Ze versnelde haar looptempo en kwam hijgend bij de auto aan. Wanneer had ze voor het laatst gerend? Ze kon het zich niet eens herinneren.

Ze stapte naast hem in de auto en de chauffeur deed de deur achter haar dicht. De achterbank van de limousine was gevuld met een sterke, sexy mannencologne. Ze zat op haar zij en deed haar best om bij zichzelf te blijven, maar ze kon het niet laten om een blik van hem af te werpen.

Hij zat daar maar, zijn ogen waren gesloten en zijn hoofd rustte op zijn stoel, zijn handen rustten op zijn dij, hij leek vredig en ze vroeg zich af of hij zo wilde blijven tot ze bij zijn boetiek waren? Geen praatjes? Ze bedoelt dat ze in godsnaam over acht dagen gaan trouwen!

Nou, je hoeft niet te wachten tot hij begint, ze kan altijd het gesprek beginnen, ze likte haar lippen af en draaide zich om om hem vastberaden aan te kijken. "Hoi Michael", de naam voelde zo zuur in haar mond, ze had zichzelf ervan weerhouden zijn naam te noemen en nam nauwelijks contact op met iemand die die naam droeg. Twee jongens, ze had hun avances afgewezen omdat ze Michael heetten.

De man naast haar hoorde haar niet, of zelfs als hij haar wel hoorde, deed hij alsof. Zijn ogen waren nog steeds dicht en ze slikte, hij kon toch niet in slaap zijn gevallen ? Ze bedoelt, het is nog geen drie minuten geleden dat hij in de auto stapte. "Hoe gaat het met je?" Ze probeerde het opnieuw.

Nog steeds niets, zuchtte ze en keek uit het raam. Wat kon er nu aan de hand zijn? Ze draaide zich weer naar hem om en fronste. Ze kon het niet laten om zo afgesnauwd te worden. Ze stak haar hand uit om hem aan te raken en de eerste zichtbare reactie die ze zag, was dat hij terugdeinsde.

Misschien niet verwachtend dat ze hem zou aanraken, opende hij langzaam zijn ogen en de kristalblauwe ogen staarden haar aandachtig aan. Ze voelde haar hart een slag overslaan en slikte: "Is er iets?" vroeg hij met die diepe, verleidelijke stem die ze ooit had gehoord. Zijn stem leek meer op een gefluister en ze vergat eigenlijk dat hij haar vraag had gesteld.

Toen ze eindelijk bijkwam, staarde hij haar nog steeds aan met halfgesloten ogen, waardoor hij er sexy uitzag. Ze likte haar lippen af terwijl ze langzaam haar tanden over de onderste liet glijden. Ze hoorde hem scherp ademhalen en toen ze hem weer aankeek, waren zijn ogen weer gesloten. Ze wilde weer met hem praten, maar besloot het niet te doen. Het is beter als ze voorlopig alleen blijft.

Dertig minuten later stopten ze voor een winkelcentrum. De chauffeur stapte uit en deed de deur voor hen open. Hij stapte als eerste uit en zij volgde hen. Ze liepen de winkel binnen en werden hartelijk begroet door het personeel.

"Goedenavond meneer Brown" klonk overal en hij liep rechtstreeks naar een kamer, terwijl Emily niets anders kon doen dan hem volgen. Ze gingen zitten en er stond een tafel met theekopjes en een kan voor hen klaar. Hij schonk zichzelf thee in en nam er een slokje van. Ze zat daar maar rond te kijken in de zeer ruime kamer als een vijftienjarige.

Een vrouw van eind dertig kwam met snelle passen binnen, met een jonger meisje achter haar met een hele grote tas. "Het spijt me zo, meneer Brown, ik was net de puntjes op de i aan het zetten," glimlachte ze.

Michael knikte en de vrouw draaide zich naar Emily om: "Wilt u hem nu even passen, juffrouw?" vroeg ze met een glimlach. Emily knikte en liep met haar mee naar de kleedkamer. Ze staarde naar zichzelf in de passpiegel en haar mond viel open van ontzag. Ze zag eruit als een engelachtige bruid. De jurk was spierwit, losjes gedragen, maar had kanten mouwen die onder de arm aan elkaar vastzaten. Ze benadrukten al haar rondingen en vanaf de knie leek hij op een versgebloeide bloem en hing hij achter haar aan.

Ze had nooit verwacht zo'n jurk te dragen op haar bruiloft, dus draaide ze zich meteen om en liep de zaal uit. Ze kon niet wachten om Michaels uitdrukking te zien. De vrouw greep haar hand net toen ze de deur bereikte. "Wat ben je aan het doen?" vroeg ze.

Emily staarde haar aan alsof ze gek was geworden en de vrouw grinnikte: "Heb je het gezegde niet gehoord dat een bruidegom de trouwjurk pas op de dag zelf mag zien? Als je hem nu alles laat zien, hoe kan hij dan verrast zijn op de dag zelf?"

Emily beet op haar lip, ze heeft gelijk, maar dat gebeurt alleen als de bruidegom van de bruid houdt, de man daarbuiten zou het zelfs niet schelen of hij het nu of op de dag zelf ziet, wilde ze zeggen, maar besloot het niet te doen, het is niet nodig om de geest van de vrouw in verwarring te brengen, zelfs als ze niet begrijpt wat er aan de hand is. Ze trok de jurk uit en trok haar originele kleren aan.

Ze liep de kamer uit en zag verrassing in zijn ogen toen hij haar zag, maar hij verborg het meteen, verwachtte hij haar in de jurk te zien? Ze dacht, maar voordat ze ook maar iets kon zeggen, stond hij op en liep de kamer uit. Ze volgde hem naar de limousine en stapte na hem in. De rit terug was net zo stil als toen ze kwamen. Ze keek uit het raam en toen ze merkte dat de weg niet de weg naar de villa van de Browns was, draaide ze zich om om hem een vragende blik te geven die hij niet opmerkte of deed alsof hij het niet opmerkte.

Ze wilde het vragen, maar zei tegen zichzelf dat ze het moest vergeten. Waar hij haar naartoe brengt, is het niet alsof hij haar gaat vermoorden, dacht ze. Een paar minuten later stopte de limousine en keek ze uit het raam om haar huis te zien. Ze was geschokt. Had hij haar afgezet? Maar hoe zat het met haar auto? Ze wilde het vragen toen ze haar auto op de oprit zag stoppen. Ze keek naar Michael, maar hij zei niets, in de veronderstelling dat ze wist wat ze moest doen. Ze zuchtte en knikte. "Dank je wel", mompelde ze toen de chauffeur de deur voor haar opendeed.

Ze stapte uit en de bestuurder van haar auto stapte ook uit en liep naar haar toe. Hij gaf haar de sleutel en stapte samen met de andere chauffeur in de limousine. Ze keek door het raam naar de man op de achterbank, maar kon zijn gezichtsuitdrukking niet onderscheiden omdat het glas getint was, waardoor iemand van buiten niet naar binnen kon kijken. Ze stak haar hand op om hem uit te zwaaien, maar de limousine begon al weg te rijden voordat ze haar actie kon afmaken. Ze stond daar te kijken naar de vertrekkende auto en het stemmetje klonk weer: "Kun je zo leven, Emily?" Het is nog niet te laat om terug te keren, weet je, maar ze schudde haar hoofd en wuifde de stem weg. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ze hem te pakken krijgt, dacht ze, en liep haar appartement in.