Hoofdstuk 2

Een week later reed Emily met haar ouders naar haar aanstaande schoonfamilie en natuurlijk haar aanstaande echtgenoot, die nog steeds een raadsel voor haar is. Ze heeft een prettig en tegelijk beangstigend gevoel bij deze ontmoeting. Wat als hij een van haar exen blijkt te zijn die haar terug wilde omdat ze hem had gedumpt? Wat als hij een oude kennis is met wie ze niet naar bed wilde? Wie is hij eigenlijk dat hij het huwelijksaanzoek met één blik heeft moeten accepteren?

Toen ze het landhuis binnenreden, werden haar ogen groot, verdorie, ze gaat trouwen in een rijke familie. Ze waren de poort al gepasseerd, maar reden nog steeds langs een heleboel bomen en bloemen, overal was het groen en wauw, betoverend. Na tien tot vijftien minuten rijden stopten ze voor een landhuis met om de honderd meter fonteinen vanaf de eerste en een heleboel beelden. Het huis leek wel een sprookjespaleis, omringd door veel groen en bloemen, het was prachtig.

Emily was onder de indruk, ze was al verliefd op het gebouw, een paar bedienden kwamen hen glimlachend tegemoet. Sophia nam hun begroetingen in ontvangst, stralend van de glimlach. Ze werden het huis binnengeleid en een lange, mooie vrouw liep met gracieuze bewegingen naar hen toe. Ze leek op de koningin van Engeland en als Emily het niet beter wist, zou ze er echt in geloven.

"Welkom, welkom", glimlachte ze naar hen en er was iets aan haar dat haar zo bekend voorkwam. Haar kristalblauwe ogen deden haar echt denken aan iemand, iemand die ze waarschijnlijk nooit meer zou tegenkomen in haar leven.

"Dank je wel", glimlachten Sophia en Nicolas ook.

De vrouw keek haar aan en glimlachte: "Dan moet dit Emily zijn, ze is nog mooier dan ik had verwacht."

Emily glimlachte naar de vrouw, wat een vleiende woorden, ze dacht: "Leuk je ook te ontmoeten."

De vrouw glimlachte voordat ze hen de woonkamer binnenleidde , waar Emily dacht dat ze zou verdwalen als ze alleen thuis was. Het huis was enorm, ze bedoelde enorm, haar ogen werden groot toen ze de decoratie van de woonkamer bewonderde, met een kroonluchter met acht tot tien treden die helder in de kamer scheen. Er hingen drie enorme portretten in de hal. Eén was van de vrouw en de andere van een man met donkerblauwe ogen, een brunette die volgens haar haar echtgenoot moest zijn. Hij rook naar rijkdom.

Het laatste deel van het portret was van een jongeman die minstens twee jaar ouder zou moeten zijn dan zij, hij had pikzwart haar dat ontspannen op zijn hoofd hing, glanzend en nat alsof hij net uit de douche kwam, zijn kristalblauwe ogen leken in de hare te branden alsof het portret leefde en hij naar haar keek. Hij had een gebeeldhouwde kaaklijn en zijn neus was perfect puntig, er zat een dun, sexy roze lijntje op de plek waar zijn lippen hadden moeten zitten. Hij zag er zo vertrouwd uit en toen het eindelijk tot haar doordrong, hapte ze naar adem. Je vergeet tenslotte nooit je eerste liefde.

Emily staarde aandachtig naar het portret. Zou hij het echt zijn of verlangde ze er zo naar hem weer te zien dat ze dacht dat hij het was? Ze staarde naar de man op het portret naast hem en herinnerde zich dat ze dat gezicht vaak zag, vooral in het nieuws. Hij leek zo veel op Joseph Brown. Ze keek naar de vrouw op het portret. Als hij Joseph Brown is, dan is ze Elena Brown en dan is hij... Ze keek naar het portret van de jongeman voor haar, Michael Brown.

Ze haalde snel adem en keek om zich heen. Betekent dit dat ze bij de familie Brown hoort? Bij de multimiljardairsfamilie? Ze dacht erover na, natuurlijk, alleen de familie Brown kan haar het contract met Jack en Jones bezorgen. Ze draaide zich om naar de vrouw die zo openhartig met haar ouders kletst. Gaat ze met Michael trouwen? Ze voelde haar hart sneller kloppen, ze verlangde ernaar haar verloofde te ontmoeten. Zou hij echt de ware zijn? Maar op school was al bekend dat hij homoseksueel is, en dat was ook de reden dat ze hem nooit heeft achtervolgd.

"Joseph kan elk moment hier zijn, hij is even wat papieren aan het doornemen in zijn studeerkamer", besefte de vrouw toen Elena het aan haar ouders vertelde. Emily's hart klopte steeds harder, ze wil hem echt vragen stellen, ze wil er zeker van zijn dat hij de ware is. Het zal hartverscheurend zijn als haar hoop voor niets is ontstaan.

"Geeft niet, we wachten wel", zei haar moeder.

"En Michael?"

"Oh, hij zal er zo zijn, maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat hij ernaar uitkijkt om zijn verloofde te zien." Elena keek Emily glimlachend aan. "Nu snap ik meteen waarom hij haar heeft uitgekozen, ze is een schoonheid."

"Oh alsjeblieft, vlei ons niet," zei Sophia, maar met een trotse glimlach op haar gezicht keek ze naar haar dochter.

Michael, zei ze, Michael, Emily bleef maar herhalen: zou het een andere Michael kunnen zijn? Vergist ze zich? Ze kan niet geloven dat ze zo druk bezig zijn met oppervlakkig kletsen terwijl zij op het punt staat een inzinking te krijgen. Waarom hebben haar ouders het haar niet verteld zodat ze zich mentaal kon voorbereiden? Ze had in zichzelf al besloten dat ze hem nooit meer zou ontmoeten in dit leven van haar en nu staat ze op het punt met hem te trouwen?

Haar benen werden slap en ze ging op de beschikbare bank het dichtst bij haar zitten, ze moet haar emoties onder controle krijgen, ze ontkent het altijd maar ze weet dat hij de reden was dat ze met niemand genoegen nam omdat ze altijd verwachtte zijn kwaliteiten in hen te zien en wanneer ze die niet hebben, wordt ze boos en maakt ze het uit. Ze wil hem heel graag maar er is altijd iets dat haar wegjaagt, het feit dat hij homo is.

De laatste keer dat ze hem zag was twee jaar geleden toen ze naar Canada reisde voor een vergadering. Had ze hem zoals gewoonlijk gezien in de kring van zijn mannelijke vrienden of zakenpartners? Ze kan het niet zeggen. Ze was naar het restaurant in haar hotel gegaan om wat te drinken en had hem gezien, ze was helemaal geschokt, hij was de laatste persoon die ze had verwacht te zien en zoals gewoonlijk merkte hij haar niet eens op en was ze in het restaurant gebleven en hem stiekem aangekeken. Hij was er bijna drie uur gebleven, maar hij had geen enkele keer naar haar tafel gekeken.

Een man die haar vader begroette, haalde haar uit haar gedachten. Toen ze opkeek, zag ze precies dezelfde man die ze op het portret had gezien. Er was niets mis met haar, "welkom", zei hij.

Alexander schudde hem de hand en draaide zich naar haar om. "Dat moet je doen, Emily."

Ze knikte en glimlachte. "Ja, leuk je te ontmoeten.

De man glimlachte. "Je bent van harte welkom bij mij thuis, Emily. Ik hoop dat je het naar je zin zult hebben, net zoals wij hopen dat jij dat ook zult hebben."

Wat een relaxte man, dacht ze, ondanks zijn rijkdom. "Dat hoop ik ook."

Jose ph glimlachte voordat hij naast zijn vrouw ging zitten en een gesprek met haar ouders begon, maar zij had er geen weet van. Ze kon haar gedachten niet stoppen met denken aan haar verloofde of aan de man waarvan zij dacht dat hij haar verloofde was.

Na een goed uur kletsen met de familie Brown stapte een lange man de woonkamer binnen. Hij droeg een donkerblauw pak dat perfect bij zijn ogen paste, een wit overhemd met twee of drie open knoopjes. Zijn haar zat strak op zijn hoofd en glansde. Hij had een brede borst en liep elegant naar zijn ouders. Emily kon haar ogen niet van hem afhouden, hij was precies zoals twee jaar geleden: cool en knap.

Hij begroette haar ouders met een knikje en keek haar slechts kort aan, het was alsof hij haar daar niet zag. Ze slikte en wachtte op de introductie die ze zo meteen wist te verwachten.

"Michael, het is lang geleden", antwoordde Nicolas, en de jongeman trok slechts een klein beetje een liphoek op in een flauwe glimlach.

"Zoon, ik denk dat je weet wie dit zijn, dit zijn Nicolas White en zijn vrouw, Sophia White, we hebben een heleboel zakelijke contracten met hen gedeeld", stelde Elena voor, terwijl ze haar aankeek. "Hier is hun dochter, Emily White, je verloofde."

Toen keek hij haar aan en zijn kristalblauwe ogen brandden in de hare. Voor het eerst sinds ze zich kan herinneren, keek hij haar wel vijftien seconden lang aan. Pas later knikte hij en keek van haar weg. Ze slaakte een diepe zucht, stap voor stap, zei ze tegen zichzelf, hij had haar tenslotte zelf uitgekozen.

Het gezin had later nog wat kleine praatjes voordat ze aan tafel gingen voor het diner en geen enkele keer zei haar zogenaamde verloofde ook maar één woord tegen haar. De familie leek zich er niet van bewust, maar het brandde haar, ze wilde echt heel graag met hem praten, hij had geen enkel woord gezegd sinds hij binnenkwam. Als ze tegen hem praatte, knikte hij alleen maar of trok hij een flauwe glimlach op. Ze wil echt zijn stem horen, het is zo lang geleden.

Ze wilde hem vragen stellen over zijn leven, waarom hij met haar trouwde en of hij nog steeds mannen boven vrouwen verkiest. Ze wilde hem gewoon heel graag horen praten en moest zichzelf dwingen om te eten, terwijl ze zichzelf voorhield dat hij haar misschien na het diner wel zou uitkiezen, ze stonden immers op het punt te trouwen, ze moesten toch met elkaar praten? Elkaar leren kennen, ook al kenden ze elkaar al dertien jaar, van de middelbare school tot de middelbare school, waren ze nauwelijks vrienden.

Ze kon zich herinneren dat ze toen op school zat, de enige woorden die ze tegen hem kon zeggen 'hoi, hallo en tot ziens' waren, waarop hij altijd, altijd knikte. Hij sprak nauwelijks in de les of waar dan ook op school, dus zijn houding vanavond is niet echt verrassend. Vroeger op school zag je hem alleen maar met zijn mannelijke vrienden praten, nog nooit had iemand hem met een meisje zien praten, en toen zag een leerling hem op een dag in de badkamer met een andere leerling die zijn broek op de enkels had, zo werd geconcludeerd dat hij homo was en hij durfde het niet te ontkennen.

Na het eten ging de familie over de bruiloft praten, ze wilden dat ze zo snel mogelijk zouden trouwen. Emily staarde hem aan en wilde weten of hij ergens bezwaar tegen zou maken of er iets aan toe zou voegen, maar hij zat daar gewoon als een standbeeld, zonder ook maar één woord te zeggen. Ze probeerde een paar keer zijn blik te vangen om hem eruit te pikken, maar nadat ze haar had aangekeken toen zijn moeder haar voorstelde, keek hij niet meer haar kant op, en Emily vroeg zich even af of Ze deed het juiste, maar niets, niets zou haar zo gelukkig kunnen maken als ze zou zijn als zijn vrouw.

Zijn telefoon ging en hij verontschuldigde zich om buiten op te nemen. Het gesprek ging zonder hem verder en na een paar minuten kwam er een dienstmeisje binnen om te melden dat hij weg was. Zomaar? dacht Emily. Ze keek naar zijn ouders, maar die knikten alleen maar naar het dienstmeisje en gingen verder met wat ze zeiden. Ze leken niet verbaasd over zijn houding en ze vermoedde dat dit misschien niet de eerste keer was. En toen vroeg dat stemmetje haar opnieuw: of ze wel goed deed, zuchtte ze en vroeg zich af: is dat wel zo?