Rozdział 4 Odpoczynek

„Zejdź natychmiast!” – rozkazał stanowczo.

„Maksymalnie” – pomyślał. Głos był łatwy do rozpoznania, podobnie jak jego szorstki ton.

– Nie – odpowiedział spokojnie, ponownie kładąc się z książką w dłoni.

„Karolina, chcesz, żebym cię zaciągnął do jadalni?” – zagroził. Wydawał się gotowy to zrobić; Nie wątpiła w to.

„Szczerze mówiąc, nie chcę tego. Właściwie skoro rozmawiamy o tym, czego chcę, to dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju?” – odpowiedziała zdecydowanie.

- Co powiedziałeś!? - zapytał z niedowierzaniem, zaskoczony swoją śmiałością.

Karolina poczuła się usatysfakcjonowana. Jeśli naprawdę miał zamiar ją „wciągnąć”, musiałby się jej natychmiast pokazać. Poza tym cieszyła się, że poczuł się urażony po tym, jak ją potraktował.

- Czy to dlatego, że jeszcze ci nie zapłaciłem? - zapytał ją, przez co zadrżała z wściekłości.

„Wynoś się stąd!”

„To jest mój dom!”

„I mój też, bo jestem twoją żoną!” – odpowiedziała, nie zostawiając mu nic do powiedzenia. Uśmiechnęła się, czując się zwycięsko.

Odwrócił się tyłem do drzwi i wznowił czytanie.

Máximo wpadł do sypialni i zobaczył ją leżącą twarzą w dół, ubraną w krótką koszulę nocną, która nie pozostawiała wiele wyobraźni. Nie mógł nie podziwiać jej zgrabnych nóg i zgrabnego tyłka. Przełknął i podszedł do niej.

Czego powinienem oczekiwać od kobiety z takim ciałem? Musiało jej być bardzo łatwo bawić się z innymi mężczyznami, prawda? Ale teraz jest mój!

Carolina poczuła za sobą czyjąś obecność i zmarszczyła brwi, nie mogąc w to uwierzyć. Ale kiedy spojrzał na ścianę, zobaczył tam cień.

Odwrócił się szybko i stanął twarzą w twarz z wysokim mężczyzną. Miał blond włosy i lekko opaloną skórę, co wskazywało, że przebywał na słońcu. Miał na sobie ciemne dżinsy, pasek z grubą klamrą i jasnozieloną koszulę zapinaną na guziki, która podkreślała jego silne ramiona. Na jednym z nich zauważył blizny.

Jednak tym, co przykuło jego uwagę, była jego twarz. Blizna na ramieniu i szyi była zakryta półmaską. Po widocznej stronie widziała, jaki był przystojny: nieco pełne usta, rozmiar zgodny z jego twarzą , nos, który wydawał się smukły, ale nie mogła być tego pewna ze względu na maskę. Jego brwi były gęste, pomimo jasnego koloru, a jego oczy... zielone jak szmaragdy. Ale jarzyły się gniewem i pogardą.

- Jesteś usatysfakcjonowany? - zapytał z zaciśniętymi zębami i oczami pełnymi wściekłości. Wtedy Karolina przypomniała sobie, że nie powinna się na niego gapić. Powiedziałem mu to dzień wcześniej.

„Nie” – odpowiedziała, jej wzrok błądził po jego ciele, zanim wrócił na twarz.

„Jesteś dość bezczelna jak na dziewicę” – zadrwił, przyglądając się jej od góry do dołu, ciekawy, jak bezczelna potrafi być.

„Nie jestem dziewicą. Wyszłam za mąż, miałam noc poślubną i jeszcze małą akcję w biurze” – odpowiedziała poważnym tonem dziewczyna, patrząc na niego wyzywająco. „ Niestety mój mąż to idiota i kretyn”.

Podchodząc do niej, Carolina poczuła zapach perfum Máximo. Był drzewny i idealnie do niego pasował .

– Mówiłem ci, żebyś na mnie nie patrzył, prawda? Jego ton był groźny.

„Nie jestem ślepa. Dzięki Bogu” – odpowiedziała, ignorując wyraźne ostrzeżenie męża. - Albo co? Wydłubiesz mi oczy? Wyłupisz je? Znając cię, nie zdziwiłbym się.

„Nie jestem potworem! Mówisz tak ze względu na mój wygląd, prawda?”

„Ale co ty mówisz?! Idealnie, oprócz wszystkiego powyżej, zwariowałeś…” Głos z tyłu głowy ostrzegał go, aby milczał. A co jeśli byłby taki jak jego ojciec? A co jeśli ją uderzy?

Była sama na odizolowanej farmie; Máximo był ogromny, znacznie większy i silniejszy niż Gaspar. Jego uderzenie mogłoby zniszczyć mu twarz.

Biorąc głęboki oddech, szybko podszedł do dziewczyny, podniósł ją na łóżko i kazał uklęknąć przed nim. Pochylił się tak, że stanęli twarzą w twarz.

„Och! Robisz mi krzywdę!” poskarżyła się, próbując wyrwać się z jego uścisku.

Máximo spojrzał na koszulę nocną; Jej piersi były nagie za tym małym kawałkiem materiału. Rozluźnił uścisk i podszedł do drzwi, które z frustracją zatrzasnął je, zanim ponownie skupił uwagę na Karolinie. Przełknęła ciężko.

Zaczął rozpinać spodnie i już wiedziała, czego chce. Nawet jeśli ona też tego chciała, tym razem była zdecydowana być twarda.

„Ale nie do końca” – powtarzał sobie. Dlatego zanim się poddał, powstrzymał sytuację.

„Przepraszam, panie Castillo, ale ta prostytutka jest dziś wieczorem po służbie” – powiedział z goryczą, obserwując, jak jej oczy rozszerzają się ze zdziwienia. „Proszę, idź!”

Ze złością wskazał na drzwi.

Máximo patrzył na nią z gniewem i zakłopotaniem. Czy naprawdę go odrzuciła i wyrzuciła ze swojego pokoju?

„Pragnę cię” – powiedział, podchodząc. Máximo miał świadomość, że się od niej uzależnia.

„Jesteśmy małżeństwem. Czy nie tak robią mężowie? To powinien być nasz miesiąc miodowy! A jeśli chcę mieć dzieci…”

„Och, naprawdę? Cóż, jaka szkoda!” – odpowiedziała sucho dziewczyna. „Nie pracuję dziś wieczorem. Wynoś się!” Surowy ton jej głosu sprawił, że w jego oczach wyglądała jak wściekły kotek z wysuniętymi pazurami, ale czarujący.

Oczy Karoliny były pełne łez, nie tylko smutku, ale także złości i frustracji. Jak mógł być tak nieczuły?

Máximo miał ochotę chwycić ją siłą i pocałować. Wyobraził sobie, że gdyby zrobił to tak jak wcześniej w biurze, ona poczułaby tę samą pasję i oddałaby mu się. Zrobił krok do przodu; Jednak Karolina wściekła rzuciła w niego poduszką.

Zobaczył to i zaczął się śmiać, rzucając to na podłogę.

„Poduszka? Wygląda bardziej jak zaproszenie do łóżka!”

Karolina rozejrzała się i tym razem rzuciła w niego książką. „Kocięta też są bardzo niebezpieczne, mają ostre pazury i szpiczaste zęby” – pomyślała z goryczą, nie spodziewając się, że będzie miał odwagę rzucić w nią czymś, więc nie uniknęła tego. Książka uderzyła w bok jego maski, a on poczuł lekkie ukłucie w skórze głowy.

Karolina obserwowała go szeroko otwartymi oczami z niedowierzaniem. Nie spodziewałem się, że przyjmie cios.