Rozdział 4

Jeden z żołnierzy wyciągnął Bossa do jadalni. Ten jęczał, błagając, żeby go puścili.

„Nie wiedziałem. Skąd miałbym wiedzieć?”

W samym środku jadalni żołnierz puścił Bossa i ten osunął się na podłogę.

Moją uwagę przykuły ekrany telewizorów, na których wyświetlano powtórkę procesu selekcji, wyświetlając kolejno nazwiska kandydatów.

25(te) i ostatnie imię było moje.

Nie zrozumiałem. Nigdy nie wysłałem aplikacji.

„Nie miałem pojęcia, że może być przyszłą Luną” – powiedział Boss, chwytając się za głowę. „Gdybym wiedział, nigdy bym...”

„Za ten zniewagę wobec rodziny królewskiej, ten lokal zostanie zamknięty do odwołania” – powiedział dowódca żołnierzy, przerywając Bossowi. Wtedy strażnik spojrzał na mnie. „Kilku z nas odprowadzi panią do domu, panienko, żeby mogła pani zabrać swoje rzeczy osobiste”.

„Jak długo tu zostanę?” – zapytałem. Czułem się, jakbym był w jakimś śnie. W każdej chwili mogłem się obudzić i być w tej kuchni.

Nigdy więcej nie chciałem tam wejść.

Żołnierz spojrzał na mnie pytająco. „Wszystko powinno być jasne w twoim wniosku”.

Wniosek. Tak. Ten, którego nie wysłałem.

Nie chciałem zadawać więcej pytań i ryzykować, że zwrócę na siebie niechcianą uwagę, więc skinąłem głową. „Oczywiście”.

Garstka żołnierzy przy wejściu skinęła na mnie. Poszedłem za nimi i zawieźli mnie do mojego mieszkania. Kiedy dotarliśmy, poprosiłem ich, żeby poczekali na zewnątrz.

Usłuchali, choć jeden z nich stanął tuż za drzwiami. „Aby pomóc z bagażem” – wyjaśnił.

Nie byłem przyzwyczajony do takiej troski, więc przez chwilę dziwnie na niego patrzyłem. Utrzymywał postawę wojskową, najwyraźniej nie zwracając uwagi na moje spojrzenie.

To wszystko było zbyt dziwne.

Otworzyłam drzwi mojego mieszkania i weszłam do środka. Anna podekscytowana przywitała mnie tuż za drzwiami. Elva, nie tak podekscytowana, wciąż siedziała na kanapie, bawiąc się lalkami.

"Cześć, mamusiu."

„Cześć, Elvo” – zawołałam do niej, zanim spojrzałam na Annę, która sprawiała wrażenie, jakby miała zamiar wyskoczyć ze swojej skóry.

„Zostałaś wybrana! Czy możesz w to uwierzyć?”

„Nie.” Odprowadziłem ją od drzwi wejściowych. Jednak nawet z dala od nich, nadal mówiłem cicho, żeby żołnierz na zewnątrz nie usłyszał. „Nawet nie złożyłem podania. Skąd wzięli moje nazwisko?”

Anna szybko odwróciła wzrok.

"Anna."

„Więc wysłałem wniosek w Twoim imieniu...”

„Anno!” krzyknęłam szeptem.

„Nie pasujesz do tego miasta, Piper, a już na pewno nie do tej pracy z tym obrzydliwym szefem”.

„Nie mogę w to uwierzyć. Co mam zrobić?”

Jej oczy znów odnalazły moje. Wyciągnęła ręce, wnętrzem do góry. „Masz wziąć udział w Luna Choosing Game”.

„Nigdy nie chciałam tego robić” – powiedziałam. „Jeśli tam pójdę, zostanę upokorzona. Nie spełniam kryteriów, Anno. Mam córkę”.

Anna wzruszyła ramionami. „Co złego w próbowaniu, Piper? Jeśli pójdziesz i cię zdyskwalifikują, wrócisz tutaj i nic się nie zmieni. Ale jeśli cię zaakceptują...”

„To się nigdy nie zdarzy” .

Anna westchnęła dramatycznie. „Przynajmniej spróbuj. Choćby po to, żebyś mogła dostać darmowe wakacje w Stolicy. Elva nigdy jej nie widziała”. Anna uklękła, przyciągając uwagę Elvy. „Nie chciałabyś zobaczyć pałacu, Elvo? Gdzie mieszkają Król i Luna?”

„Luna miała ładną sukienkę” – powiedziała Elva.

„Ona ma mnóstwo ładnych sukienek” – powiedziała Anna. „I tak samo

"wiele innych dziewczyn tam było."

Elva złapała oddech. „Naprawdę?” Kiedy Anna skinęła głową, Elva zwróciła swoje sarnie oczy w moją stronę. „Czy mogę zobaczyć te śliczne sukienki, mamusiu?”

To była podła taktyka ze strony Anny. Jak mogłam oprzeć się sarnim oczom Elvy?

„Okej” – powiedziałem. „Możemy zobaczyć ładne sukienki”.

Podczas gdy Elva wiwatowała, rzuciłem Annie beznamiętne spojrzenie.

Ona tylko się uśmiechnęła. „Podziękujesz mi później.”

Mimo że magia rodziny królewskiej dokonała wyboru, wybranie mnie musiało być jakimś błędem. Nie mogłem tego powiedzieć, oczywiście. Kwestionowanie osądu rodziny królewskiej było równoznaczne ze zdradą.

Mogłam zabrać Elvę do pałacu, żeby zobaczyć suknie, a potem grzecznie wycofać się z konkursu.

Dotarliśmy do pałacu o świcie, wjeżdżając do długiego, okrągłego wejścia. Niosąc Elvę, poszłam za żołnierzami do pokoju, żeby przygotować się do porannego spotkania towarzyskiego.

Ponownie podziękowałem strażnikowi. Tym razem wydawał się mniej zaskoczony. Przy drzwiach szepnął: „Powodzenia, proszę pani”.

Dwadzieścia minut później przebrałam się i pomogłam Elvie włożyć najładniejsze stroje, jakie przynieśliśmy. Dopasowaliśmy się do siebie w prostych sukienkach letnich. Zaczesałam włosy Elvy w kręcone warkoczyki. Swoje zostawiłam rozpuszczone, co było dla mnie nietypowe. Ostatnio zawsze miałam je spięte w kok do pracy.

Ubrani, poszliśmy za czekającą pokojówką do głównego salonu, gdzie zaczęło się zbierać wiele pięknych kobiet. Ich suknie były o wiele bardziej wyszukane niż moje, a pozostałe dziewczyny wyglądały, jakby wyszły z najnowszych drogich magazynów mody.

Oczy Elvy zrobiły się wielkie jak spodki. Wskazała na jedną sukienkę, a potem na następną, jakby nie wiedziała, na co najpierw spojrzeć.

W kącie pokoju pokojówka ustawiła stół z mimosami i parfaitami. Zaprowadziłam tam Elvę i podałam jej parfait i łyżkę. Jej oczy jednak wciąż były skierowane na sukienki.

Elva na szczęście nie zauważyła drwin i spojrzeń z ukosa, na które my dwie zasługiwałyśmy samą swoją obecnością. Pewna kobieta spojrzała na moją ubraną z obrzydliwym grymasem, wykrzywiając wargę.

Poczułem zażenowanie i opuściłem brodę.

„Elva, kochanie, chodźmy…”

Elvy nie było obok mnie. Spojrzałam w górę, zaniepokojona, i zobaczyłam ją zaledwie kilka stóp dalej, sięgającą po błyszczącą różową sukienkę kobiety.

„Elva” – powiedziałem, spiesząc się, żeby ją zatrzymać.

Ale było za późno. Część jej parfait spłynęła przez krawędź kubka na tę błyszczącą sukienkę.

„Ups” – powiedziała Elva.

Położyłam rękę na ramionach Elvy, rozluźniając jej plecy. «Przepraszam bardzo», powiedziałam do kobiety.

Oczy kobiety płonęły. Jej spojrzenie przesunęło się ze mnie na Elvę i z powrotem. „Zabierz tego gnoja z mojego pola widzenia”.

„To był wypadek” – powiedziałem.

„Przepraszam” – powiedziała Elva cichym głosem.

„Tutaj nie powinno być nawet dziecka. Kim ty jesteś, nianią? Kim ty jesteś, żeby próbować zadawać się z potencjalnymi królowymi?” Jej słowa były okrutne i cięte, tak brzydkie w porównaniu do jej ładnej twarzy.

Ramiona Elvy zadrżały. Głośno pociągnęła nosem.

To nie był powód, żeby dziecko płakało. Mój własny gniew wzrósł. „Teraz, czekaj -”

„Nie słyszałaś, co powiedziałam?” warknęła dziewczyna. „Wynoś się!”

Nagle mnie popchnęła - mocno. Nie spodziewałem się tego, a bez wilka nie mogłem stawić czoła jej sile. Upadłem do tyłu, na ziemię.

Uwolniłem Elvę tylko dlatego, żeby nie zabrać jej ze sobą na dół.

Gdy mnie nie było, dziewczyna skierowała swoją agresję w stronę Elvy. Pchnęła ją w stronę wyjścia, popychając ją gwałtownie.

Elva płakała szczerze. Całkowicie upuściła swój parfait, który rozprysł się, zmarnowany, na podłodze.

Podniosłem się na nogi.

Rozległ się autorytatywny głos. „Co się tu dzieje?”

Elva musiała wyczuć coś ochronnego w mężczyźnie. Pobiegła prosto do niego. Pochylił się, żeby ją złapać.

Serce podskoczyło mi do gardła.

Elva pobiegła prosto w ramiona Nicholasa.