Rozdział 3. Spotkanie i oczekiwanie

Patricia szukała przez jakiś czas, aż w końcu znalazła swoją najlepszą przyjaciółkę Jade na parkingu.

Jade Williams przytuliła Patricię z podskokiem i skokiem, wykrzykując: „Mój profesorze Watsonie, w końcu zdecydowałeś się wrócić. Czekałam na ciebie cały rok; tęskniłam za tobą na śmierć”.

Na widok swojej starej przyjaciółki Patricia nie mogła powstrzymać łez.

„Ja też za tobą tęskniłam, tak bardzo, że doprowadzało mnie to do szału.”

Gdyby nie Jade, nie dożyłaby tego dnia.

Pięć lat temu Martin przywiązał ją do stołu operacyjnego, nie przejmując się tym, że jest w ciąży.

Myślała, że nie uda jej się uratować dziecka.

Ku zaskoczeniu wszystkich, dziecko wykazało silną wolę życia i cudem przeżyło.

Później nastąpił trudny i przedwczesny poród, w wyniku którego urodziła trojaczki.

Dwóch podobnych chłopców i jedna urocza dziewczynka.

Jeden z chłopców, z powodu niedorozwoju, cierpiał na ciężką wrodzoną wadę serca, która wymagała znacznych wydatków medycznych. W tym czasie była bez grosza przy duszy i nie miała innego wyjścia, jak zostawić chorego chłopca z Martinem.

Następnie, aby uchronić swoje dzieci przed krzywdą, jaką wyrządzili Martin i Debbie, zabrała pozostałą dwójkę dzieci i wyjechała za granicę.

Gdyby nie stałe wsparcie Jade, która pomogła jej przetrwać najtrudniejsze pierwsze trzy lata za granicą, nie udałoby jej się tego osiągnąć.

Jade puściła Patricię i zapytała z nadzieją: „Nie planujesz chyba znowu wyjeżdżać?”

Oczy Patricii przeskakiwały z wahaniem. „Nie jestem pewna. Wróciłam, żeby zająć się chorobą serca Randy'ego. Wszystko zależy od tego, jak dobrze wyzdrowieje”.

Jade, ciekawa, zapytała: „Czy Martin wie, że kardiolog, któremu płaci fortunę, to ty?”

Wspominając Martina, twarz Patricii stała się zimniejsza, z nutą oczekiwania. „On nie wie! Ale wkrótce się dowie”.

Jade nie kontynuowała zadawania pytań, tylko przykucnęła, by obsypać pocałunkami policzki Charlesa i Fannie.

„Mój mały Charles, mała Fannie, w końcu cię zobaczyłam. Tęskniłaś za mną?”

Fannie, zawsze słodka, objęła szyję Jade i pokryła jej twarz pocałunkami. „Fannie tak bardzo tęskniła za matką chrzestną. Stałaś się jeszcze ładniejsza, odkąd ostatni raz cię widziałam”.

Próżność Jade została niezmiernie zaspokojona.

„Ty mała czarodziejko, twoje słowa stają się coraz słodsze. Matka chrzestna kupi ci później cukierki”.

Fannie promieniała, jej oczy wygięły się w piękne półksiężyce. „Dziękuję, matko chrzestna!”

Jade spojrzała na Charlesa. „A ty?”

Charles uśmiechnął się słodko. „Oczywiście, że też tęskniłem za matką chrzestną! Myślisz tylko o kupowaniu słodyczy dla mojej siostry, ale ja też chcę”.

Ich słodycz roztopiła serce Jade i nie mogła powstrzymać się od uszczypnięcia jego pulchnych policzków. „Nie martw się, nie zostaniesz pominięty”.

Fannie, dotykając swojego okrągłego brzucha, rzekła żałośnie: „Matko chrzestna, Fannie jest głodna”.

Jade wzięła obydwoje maluchów za ręce. „Chodźmy, matka chrzestna zabierze cię po coś smacznego do jedzenia”.

Po włożeniu bagażu do bagażnika samochodu odjechali.

Po obiedzie.

Jade zawiozła Patricię i dzieci do Riverside Apartments.

Wskazując na nieskazitelny dom, Jade chwaliła się, unosząc brodę: „Wiedziałam, że wrócisz, więc wczoraj kazałam sprzątaczom dokładnie posprzątać to miejsce. Jest dokładnie takie, jak zostawiłeś je pięć lat temu, nie brakuje ani jednej skarpetki”.

Patrząc na znajomy dom i myśląc o nim jako o jedynej rzeczy, którą zostawiła jej matka, oczy Patricii napełniły się łzami, a jej uraza do Martina pogłębiła się.

Po krótkiej chwili smutku Patricia przykucnęła, pogłaskała głowy Charle'a i Fannie i z troską powiedziała: „Charles, Fannie, mama musi jechać do szpitala, żeby się zameldować. Zostańcie w domu i nie biegajcie. Matka chrzestna zostanie z wami”.

Po przemówieniu spojrzała na Charlesa. „Szczególnie ty, najbardziej niegrzeczny! Posłuchaj matki chrzestnej, rozumiesz?”

„Dobra, dobra, rozumiem! Lepiej spiesz się do szpitala. Nie spóźnij się pierwszego dnia i nie zrób złego wrażenia” – powiedział Charles, machając ręką jak mały dorosły.

Patricia, która była rozbawiona i rozpłakała się, lekko musnęła go nosem.

„Mądralo, zatrudnili mnie za sporą sumę; nie boję się spóźnienia”.

Charles zacisnął usta, drażniąc ją bez litości. „Mamo, czy wiesz, że twoja skóra jest grubsza niż mur miejski?”

„Bezczelny chłopcze, masz ostry język po ojcu!” Patricia dała mu żartobliwego puknięcia w głowę i spojrzała na Jade. „Jade, proszę, zaopiekuj się nimi dla mnie. Wrócę wkrótce”.

Jade poklepała się po piersi, zapewniając. „Zostaw ich mnie; będę mieć na nich oko”.

Dopiero wtedy Patricia odeszła ze spokojem ducha.

Gdy tylko odeszła, Charles i Fannie całkowicie się rozluźnili.

Charles chytrze przewrócił oczami i posłał Fannie znaczące spojrzenie.

Fannie szybko zrozumiała i odwzajemniła spojrzenie.

Po cichej wymianie zdań potwierdzającej ich plan, Charles udał ziewnięcie. „Matko chrzestna, jestem taki śpiący. Idę do swojego pokoju, żeby się przespać. Ty pobaw się z moją siostrą”.

Jade, niczego niepodejrzewająca, odprowadziła go do sypialni. Upewniwszy się, że położył się do łóżka, wyszła na palcach, zamykając za sobą drzwi.

Fannie chwyciła Jade za rękę, jej oczy błyszczały. „Matko chrzestna, chodźmy do supermarketu kupić kilka codziennych rzeczy. Nie przywieźliśmy ze sobą zbyt wielu rzeczy z powodu całego bagażu”.

„Do supermarketu?”

Jade spojrzała na zamknięte drzwi sypialni, czując niepokój.

Karol polecił jej, żeby uważnie go obserwowała.

Co by się stało z Charlesem, gdyby po prostu odeszli?

Odczytawszy jej obawy, Fannie, z jej psotnym duchem, powiedziała: „Brat zawsze długo śpi. Kiedy się obudzi, my już będziemy z powrotem! Nie martw się, nic się nie stanie”.

Po tych słowach, obawiając się, że Jade się nie zgodzi, zaczęła się dąsać. „Proszę, matko chrzestna, chodźmy. Obiecałaś mi kupić cukierki”.

Nie mogąc oprzeć się jej uporczywym prośbom, serce Jade całkowicie zmiękło i natychmiast skinęła głową na znak zgody.

Krótko po ich wyjściu, szczelnie zamknięte drzwi sypialni nagle się otworzyły.

Charles wyjrzał, upewniając się, że już ich nie ma, zanim wymknął się na palcach. Zarzucił plecak na ramiona, włożył czapkę i maskę, a przy wejściu do kompleksu zatrzymał taksówkę do szpitala Ivara.