Rozdział 161

„Po prostu się spiesz. Nie chcę utknąć w korku”.

Łzy napłynęły mi do oczu, gdy mężczyzna zbliżył się do mnie z igłą. Złapał mnie za włosy i szarpnął do przodu, odsłaniając mu szyję. Wzdrygnęłam się pod wpływem jego dotyku, nienawidząc tego, jak jego tłuste dłonie czuły się na mojej miękkiej skórze. Zacisnęłam szczękę, gdy jego twarz była zaledwie kilka cali od mojej. Poczułam zapach jego cuchnącego oddechu i jeszcze bardziej chciało mi się wymiotować; mój żołądek był całkowicie wywrócony.

„Dobranoc” – powiedział, obdarzając mnie mrożącym krew w żyłach uśmiechem, zanim wbił igłę w najdelikatniejszą część mojej szyi i wstrzyknął mi truciznę, jaka była w środku. Przez chwilę czułem, jakby moje wnętrze płonęło. Chciałem krzyczeć z bólu, ale nie mogłem. Ledwo mogłem ruszyć ciałem. Wszystko wydawało się ciężkie i wkrótce moje powieki również.