Rozdział 81

Uchwyt mojego napastnika zaciska się wokół mojego nadgarstka, wciągając mnie dalej w ciemność mojego mieszkania. Kopniakiem zamyka drzwi za nami, gdy odchodzimy. Nieograniczona panika wzbiera w moich żyłach, gdy rozpaczliwie walczę z nieustępliwą siłą. Raz po raz próbuję oderwać rękę mojego napastnika od moich ust, abym mogła krzyczeć o pomoc, ale bezskutecznie.

Nie mam pojęcia, dokąd mój napastnik mnie zaciągnął. W ciemności czuję, jak bardzo jestem zagubiony. Fakt, że ta przestrzeń była kiedyś miejscem, które nazywałem domem, nie przynosi mi żadnego prawdziwego pocieszenia. Wszystko wydaje się teraz obce i poza moją kontrolą, zwłaszcza biorąc pod uwagę, w jakim nieładzie znajdował się pokój. Nie mam tu żadnej władzy.

Nawet gdybym mogła krzyczeć, nie ma tu nikogo, kto by mnie usłyszał, nikogo, kto by przyszedł mi na ratunek. Obrzydliwe uświadomienie uderza mnie w twarz. Podwajam próby walki z uściskiem napastnika. Mój umysł pędzi, szukając jakiejkolwiek możliwej ucieczki, ale nic nie znajduję.