Rozdział 3

Kobieta zatrzymała się, jakby wyczuła spojrzenie Sophii.

Trzymając telefon w jednej ręce, z delikatnymi brwiami i urokiem rozpieszczonej twarzy, szybko rzuciła Sophii spojrzenie, zanim zaczęła cicho rozmawiać przez telefon, mówiąc: „Będę czekać na ciebie w szpitalu”.

Następnie rozłączyła się i wyciągnęła rękę do Sophii, uśmiechając się i mówiąc: „Cześć, jestem Emma”.

Sophia była oszołomiona. Wyciągnęła rękę z konsternacji i powiedziała: „Cześć, jestem Sophia...”

Emma tylko na krótko chwyciła dłoń Sophii, po czym odsunęła się, lekko marszcząc brwi. Widząc, jak niegroźnie wygląda Sophia, jej usta rozluźniły się w uśmiechu. „Wygląda na to, że źle zrozumiałam. Kiedy przed chwilą na mnie patrzyłaś, pomyślałam, że jesteś fanką, która mnie rozpoznała i chciała mojego autografu”.

Słysząc to, Sophia poczuła, że jej ręka, którą właśnie potrząsnęła Emmą, płonie. Jej twarz również się zarumieniła. „Przepraszam... Nie patrzyłam na ciebie celowo”.

Zacisnęła usta, zanim powiedziała prawdę. „Podsłuchałam, jak rozmawiałaś przez telefon i usłyszałam znajome nazwisko... Przepraszam, że cię zaniepokoiłam”.

E mma uśmiechnęła się hojnie i powiedziała, że jej to nie przeszkadza. „To po prostu nieporozumienie. Rozmawiałam ze swoim narzeczonym. Nie ma wielu przyjaciółek, a ja znam je wszystkie, więc prawdopodobnie nie jest kimś, kogo znasz. Musiałaś źle usłyszeć”.

Sophia skinęła głową. Jej oczy zabłysły, gdy spojrzała na lekko wystający brzuch Emmy. „Chyba źle usłyszałam”.

Emma trzymała okulary przeciwsłoneczne w jednej ręce i zauważyła spojrzenie Sophii. Pogłaskała swój brzuch i się uśmiechnęła. Pewnie zgadłeś, co? Jestem w ciąży. Myślę, że wkrótce usłyszysz oficjalne ogłoszenie moich dobrych wieści.

„Gratulacje, pani Cohen.”

„Dziękuję... Ale czy możesz na razie zachować to dla mnie w tajemnicy?” Emma wydawała się zaniepokojona i patrzyła na nią z oczekiwaniem.

Sophia mruknęła odpowiedź. „Nikomu nie powiem”.

Patrząc za odchodzącą Emmą, Sophia cicho westchnęła.

Tak naprawdę znała Emmę. Będąc znaną pięknością, ta druga miała doskonałe pochodzenie rodzinne, osiągnięcia naukowe i wygląd. Była również byłą dziewczyną Liama i jego pierwszą miłością.

Liam mógł nie być tego świadomy, ale Sophia chodziła do tej samej szkoły co on, chociaż ich kręgi towarzyskie były zupełnie odmienne.

Mogła go tylko obserwować z daleka i nigdy nie wyobrażała sobie, że pewnego dnia wyjdzie za niego za mąż.

Sophia nagle przypomniała sobie, jak zaczął się jej związek z Liamem...

Kilka miesięcy temu była w szpitalu, towarzysząc Danielowi na chemioterapii. Właśnie, gdy martwiła się o opłatę szpitalną, zobaczyła mężczyznę na korytarzu, który wydawał się tam być, aby odetchnąć.

Chciała tylko znaleźć ustronne miejsce, żeby trochę popłakać, ale gdy tylko podniosła wzrok, jej wzrok spotkał się ze wzrokiem Liama.

Palił papierosa. Iskry migotały na czubkach jego palców, a unoszący się biały dym jeszcze bardziej zdumiewał jego ciemne oczy. Były jak spokojne morze bez fal.

Sophia czuła, że nigdy nie zapomni tego widoku. W tym momencie zapomniała nawet płakać.

Kiedy Liam ją zobaczył, zgasił papierosa i nagle podszedł do niej.

Kiedy jego cień unosił się nad nią, zapytał głębokim głosem: „Czy wyjdziesz za mnie? Mogę ci dać to, czego chcesz”.

Przytaknęła, jakby zaczarowana.

Być może było to spowodowane jej zauroczeniem nim, ale nigdy nawet nie zapytała go, dlaczego chciał się z nią ożenić.

Bała się, że jeśli zada to pytanie , to marzenie, które nigdy do niej nie należało, natychmiast legnie w gruzach.

Na oddziale Daniel sprawiał wrażenie słabego, ale był w dobrym nastroju.

Sophia siedziała przy jego łóżku, obierając dla niego jabłko. Kiedy nóż miał już przeciąć jej palec, Daniel w końcu zapytał: „Siostro, czy pokłóciłaś się ze szwagrem? Wyglądasz na roztargnioną...”

Już miał wyciągnąć rękę, gdy zobaczył znajomą sylwetkę przechodzącą obok jego podopiecznego. Wykrzyknął radośnie: „Szwagier!”

Sophia była oszołomiona, a skórka jabłka spadła na podłogę.