Hoofdstuk 117

Anna kwam terug met een volleybal, en we speelden een uur lang met hem volleybal. Op een gegeven moment deden Sergio en Belle zelfs mee. Eindelijk begon Hugo wat rustiger aan te doen. Ik zei: "Hugo, ben je moe?" Hij knikte en ik zei: "Oké. Waarom ga je niet even liggen? We vallen je niet lastig." Anna zei: "Ik ben ook moe. Hugo, mag ik bij je liggen? Ik kan je als kussen gebruiken." Hij knikte en ging liggen. Anna ging naast hem liggen en legde haar hoofd op zijn achterste schouderbladen, met een arm om hem heen. Ze vielen allebei in een mum van tijd in slaap. Koning Mateo schudde zijn hoofd en zei: "Nooit, in een miljoen jaar, had ik gedacht dat ik dit zou zien gebeuren. Het betekent echt alles voor ons." Adrian maakte er een foto van en zei: "Ik moet het mama vertellen, zodat ze niet in paniek raakt als ze het zelf ziet." Ik lachte en zei: "Dat kun je maar beter doen. Dank je, Adrian."

We praatten een tijdje. Ik gaf Alpha Arnou een kopie van de alliantie om te ondertekenen. Hij las hem en ondertekende hem. Ik maakte kopieën voor iedereen en we lunchten samen. Katherine Deveau, de moeder van Adrian en Anna, kwam naar me toe en zei: "Luna Avery, het is me opgevallen dat je bevriend bent met de engelen. Klopt dat?" Ik zei: "We hebben een alliantieovereenkomst met hen." Ze zei: "Mijn man vertelde me in een droom dat de Maangodin me een tweede kans zal geven. Ik moet weten of hij het echt was of dat het echt maar een droom was. Ik wil nooit iets doen wat hem pijn zou doen. Hij heeft me geleerd hoe ik met heel mijn hart kan liefhebben." Ik zei: "Kom met me mee."

We liepen de woonkamer in en ik zei: "Koningin Eden! Ik heb je hier echt nodig." Ze verscheen meteen en zei: "Hallo Katherine. Hoe gaat het met je ?" Katherine zei: "Is er een kans dat je mijn man kunt vragen of hij het echt was die gisteravond in mijn droom tegen me sprak?" Ze zei: "Dat was hij. Ik laat hem af en toe in je dromen met je praten. Hij waakt constant over je. Hij wil dat je gelukkig bent. Hij wil ook dat je weet dat het oké is om verder te gaan. Je moet gelukkig zijn." Katherine huilde en zei: "Als de Maangodin me een tweede kans stuurt, zal ik hem accepteren. Maar deze keer wil ik veranderen. Mensen zijn te barbaars. Ik kan niet langer met ze leven." Ik glimlachte en zei: "Ik begrijp het." Ik zei: "Dank u wel, Koningin Eden. U hebt haar echt geholpen." Koningin Eden zei: "Geen probleem. Laat me weten of ik nog iets voor je kan doen."