Hoofdstuk 6

Emily beet op haar lippen, dat is inderdaad waar, maar hoe kon ze dat nou vergeten? "Dus hoe ga ik het goedmaken voor jullie, meiden?"

"Precies wat ik wil horen," juichte Agatha. "Kijk, je bent getrouwd met een miljardair, dus geld zou voor jou geen probleem meer moeten zijn, toch? Goed, je gaat vanavond geld aan ons uitgeven, meisje."

"Ik ben zo blij dat mijn schoonmoeder er is, zij zal voor de kleine duiveltjes zorgen", glimlachte Janet.

"Ik bel mijn oppas al." Agnes toetste een nummer in op haar telefoon en begon te draaien.

"Kleine loempia is al met haar vader op pad en komt pas morgen terug, dus ik ben vrij", lachte Agatha.

Marilyn zuchtte: "Emily en ik hebben nog geen kinderen, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken, dus we kunnen nu gaan."

Emily zuchtte, ze was het er niet mee eens en ze waren al bezig met de voorbereidingen. "Meisjes, ik..."

"Geen excuses Emily, haal je ons op of moeten we je bij de club ontmoeten?" vroeg Janet.

Emily beet op haar lip. Toen de meisjes ergens mee instemden, was er geen ontkomen meer aan, dus moest ze maar een manier bedenken om het haar man te vertellen, als hij tenminste naar haar wil luisteren, maar ze moest het toch proberen. Ze zuchtte , bij de gedachte dat ze oorspronkelijk van plan was om vanavond met hem over zijn regels te praten, nou ja, er komt altijd wel weer een avond. "Oké, we zien elkaar allemaal bij de club."

De vrouwen schreeuwden en bliezen haar allemaal een kus toe voordat ze het kantoor uitliepen. Emily staarde naar de deur achter hen aan. Hij gaat haar toch niet weigeren om met haar meisjes af te spreken? Ze bedoelt, het is iets wat ze al vóór hun bruiloft had moeten doen, dus hij wordt toch niet boos als ze het hem vertelt? Als hij je toestaat om het hem te vertellen, mag je niet met hem praten, weet je nog? De stem in haar hoofd herinnerde het haar en ze kreunde.

Emily sloot haar kantoor en liep naar buiten om haar dochters een veelbetekenende glimlach te zien geven, waarop ze knikte. Ze liepen allemaal naar buiten en de meisjes waren onder de indruk toen ze de BMW zagen: "Rijd je nu een nieuwe auto?" vroeg Janet.

"Niet echt, ik heb nog niet de gelegenheid gehad om naar huis te gaan en mijn auto op te halen, dus ik heb gewoon de eerste de beste auto gereden die mijn hand aanraakte," antwoordde ze nonchalant. De dames staarden haar allemaal aan: "Wat!" riepen ze tegelijk sluw.

Emily keek hen fronsend aan. "Wat?"

"Eerste, luister," zei ze, "eerste keer raakten haar handen de toets aan, wat betekent dat ze meer zijn!" riep Agatha.

"Hou toch op met dat dramaqueen", siste Emily voordat ze de auto opende.

"Wat een dramaqueen! Meid, je hebt geld!"

Marilyn antwoordde en de rest knikte.

Emily rolde met haar ogen en stapte in de auto. "Meiden, jullie kunnen beter naar huis gaan en je voorbereiden, of moeten we afzeggen?" Ze trok haar wenkbrauwen op en ze schreeuwden allemaal.

"Waag het niet!" Ze lachte en nam afscheid voordat ze de deur dichtdeed. Ze startte de auto en reed achteruit vanaf de parkeerplaats. Via haar achteruitkijkspiegel zag ze hen nog steeds naar de auto staren en schudde ze ongelooflijk haar hoofd. Ja, de auto glimt behoorlijk, maar dat betekent niet dat ze zich zo moeten gedragen, dacht ze.

Maak je nu minder zorgen om hen, Emily. Maak je geen zorgen om je man en hoe je hem gaat vertellen dat je weggaat. Hij zei toch dat je niet met hem moest praten? Dus wat moet ze dan doen? Moet ze het opschrijven? "Ah," kreunde ze. "In godsnaam Emily, hij is je man, je hoeft hem geen briefje achter te laten wanneer hij thuis is voordat je vertrekt," zei ze tegen zichzelf. "Ik vertel het hem gewoon zoals een normaal mens dat zou doen," besloot ze voordat ze het gaspedaal intrapte.

Ze kwam aan bij haar nieuwe huis en parkeerde de auto op exact dezelfde plek waar ze hem had opgehaald. Een deel van haar was blij dat hij niet eerder terugkwam dan zij. Moet je je echt zorgen maken? Ben je echt bang omdat je met zijn auto naar je werk bent gereden? Ze probeerde zichzelf te kalmeren, maar het weerhield haar er niet van om blij te zijn dat hij nog niet thuis was.

Ze liep het huis binnen en besloot eerst het avondeten te maken voordat ze zich klaarmaakte om met de meiden uit te gaan. Ze haastte zich naar boven met het simpele avondeten dat ze had gemaakt en zette het in de magnetron om het warm te houden. Ze snelde naar boven en nam een snelle douche. Ze opende de kledingkast en was blij dat haar schoonmoeder goed aan haar dacht. Terwijl ze door de kleren daar bladerde, herinnerde ze zich dat hij die avond een inloopkast was binnengelopen en ze besloot er eens naar te kijken.

Ze opende de inloopkast en wauw, hij was erg ruim en er hingen een heleboel rekken, voornamelijk met verschillende soorten pakken en kleuren, verdorie, dacht ze toen ze binnenkwam, maar toen trok één rek haar aandacht, het waren alleen maar damesjurken, verschillende maten, lengtes en kleuren, er was ook nog een ander met verschillende soorten en kleuren stiletto's, weer een ander met verschillende handtassen, allemaal miljoenen waard.

Verdorie, wat doet Michael met al die dameskleding? Ze is er absoluut zeker van dat ze niet voor zijn vriendinnen kunnen zijn, want ze weet zeker dat hij er geen heeft. Nu is het begrijpelijk dat er bijna tien rekken met mannenkleding hangen, misschien geeft hij er wel wat aan zijn mannelijke geliefden, zelfs de schoenen, ze is er zeker van dat hij er over zes maanden geen enkele meer zal dragen.

Haar vingers streelden de pakken en ze ruiken allemaal naar hem, nou ja, de hele kast ruikt naar hem. Als ze aan hem dacht, herinnerde ze zich dat hij misschien wel op weg terug was en haar hier misschien niet graag zou zien, bemoei je er niet mee, herinnerde ze zich zijn laatste regel, draaide zich om en liep meteen de kast uit, ze deed de deur dicht, maar niet zonder een blik te werpen op de kleding van de vrouw, van wie zijn die? Ze wil het echt weten. Is Michael niet homo? Maar toen iedereen het er op school over had, deed hij geen stap naar voren om het te ontkennen.

Zal ze hem dan vragen van wie de jurken zijn? En hem laten weten dat je zijn privacy hebt geschonden? Een stem waarschuwde haar en ze zuchtte, ze kan het hem absoluut niet vragen, ze moet gewoon wachten tot het eindelijk goed is tussen hen, dan zal ze het hem vragen. Ze hoopt alleen dat het niet zo lang zal duren, want ze denkt niet dat ze kan wachten voordat ze de vrouw kent die de jurken, schoenen en tassen in de inloopkast van haar man bezit.

Ze zuchtte en pakte nonchalant een rode jurk uit haar garderobe en trok die aan, ze liet haar haar los, ze deed mascara op en ook een rode lippenstift, ze deed haar oorbellen in en een slank horloge, ze bekeek zichzelf in de spiegel en pruilde, ze zag er prachtig uit, maar zou haar man dat opmerken? Ze betwijfelde.

Ze pakte haar tas en telefoon en realiseerde zich dat Janet haar een berichtje had gestuurd, ze waren al onderweg naar de club. Ze antwoordde dat ze er zo aankwam en bekeek zichzelf nog eens in de spiegel voordat ze een gouden stiletto tevoorschijn haalde en aantrok. Ze liep de trap af en haar ogen gleed naar de wandklok, het is bijna acht uur, waarom is hij nog niet terug?

Ze zat op de bank, klaar om op hem te wachten. Het zou tenslotte niet aardig van haar zijn om zomaar zonder zijn toestemming het huis te verlaten, toch? Ze pakte haar telefoon om hem te bellen en realiseerde zich dat ze niet eens zijn nummer heeft. Wat voor vrouw heeft het nummer van haar man niet? Terwijl ze nog steeds kreunde, hoorde ze het geluid van een parkerende auto en sprong overeind. Ze keek op de tijd en het was kwart voor acht. Komt hij zo vaak thuis? Maar gisteravond... Ach, vergeet het maar, je weet niet eens hoe laat hij gisteren terugkwam.

Ze stond verwachtingsvol naar de deur te staren. De deur ging open en hij kwam binnen, zijn pak in zijn hand en drie knoopjes van zijn overhemd stonden open. Zijn rechterhand droeg zijn aktetas. Hij keek haar aan en keek bijna meteen weg. Hij liep naar de trap en zij volgde hem. "Ik heb avondeten gemaakt. Het staat in de magnetron, zal ik het voor je opwarmen?"

Hij negeerde haar en begon de trap op te klimmen. Hoe was het op je werk? Ik hoop dat het niet te stressvol was?' Hij antwoordde haar nog steeds niet. 'Ik ga vanavond met mijn vriendinnen uit. Ik zou ze meenemen voor een avondje stappen met de meiden voor onze bruiloft, maar dat heb ik niet gedaan. Ik wil het vandaag goedmaken. We gaan naar een club in de buurt...' Zei ze net toen hij abrupt stopte.

Michael draaide zich naar haar om en zijn ogen brandden in de hare. "Ik wist niet dat je doof was," zei hij met zijn diepe, sensationele stem. "Of doe je gewoon onwetend en doe je alsof je van niets weet?"

Emily beet op haar lip. "Ik wil je alleen maar laten weten waar ik naartoe ga."

"Zie ik eruit alsof het me iets kan schelen? Als je met me uit wilt, kan het me niet schelen."

"Michael..."

"Ik heb je een regel gegeven, en het is je plicht je daaraan te houden. Praat niet tegen me, wat is daar zo moeilijk aan te begrijpen, of ben je gewoon zo dom dat je niet weet wanneer iemand je niet wil?"

Zijn woorden raakten haar hart en ze probeerde te verbergen hoe gekwetst dat voelde. "Zal ik je eten voor je opwarmen?"

Michael snuifde. "Jezus, ik ben getrouwd met een idioot." Hij keek haar weer aan. "Ik wil je eten niet, duidelijk genoeg?"

Ze zuchtte en knikte. "Oké, mag ik met de meiden uitgaan?" Hij draaide zich om en liep verder de trap op. "Ik beschouw dat als een ja", voegde ze eraan toe, maar hij deed alsof hij haar niet hoorde en liep rechtstreeks naar de slaapkamer.

Emily staarde hem na en zuchtte. Net toen ze bijna tot bezinning was gekomen, klonk de beltoon van haar telefoon. Ze snelde naar haar telefoon, pakte hem op en het was Janet die zei: "Hé schatje?" Ze deed haar best om levendig te klinken.

"Waar ben je in godsnaam? We wachten al twintig minuten!"

"Ik kom eraan, geef me nog tien minuten", antwoordde ze en hing op. Ze pakte haar tas en rende het huis uit.

Ze had het geluk dat ze meteen een taxi zag, ze hield aan, stapte in en ze reden weg.

Boven stond een man bij het raam. Zijn kristalblauwe ogen volgden het licht van de taxi voordat hij een nummer op zijn telefoon draaide. "Zoek uit naar welke club mevrouw Brown gaat, je hebt tien minuten." Hij hing op en bleef de taxi volgen, ook al was die ver uit het zicht.