Rozdział 5 Odszedł

- Czy... odważyłeś się? - zapytał powoli, mrużąc oczy.

Choć miała pewien ciężar na sumieniu, wewnętrzny głos Karoliny podpowiadał jej, żeby się nie wahała. Wyzywająco podniosła podbródek i spojrzała mu w oczy. Jeśli ją uderzył, byłoby warto. Lepiej zostać pobitym, niż pozostać słabym i niezdolnym do obrony! Albo nadal być traktowanym jak wszyscy inni.

„Tak!” odpowiedziała szybko i suchym tonem, stojąc stanowczo przed mężem.

Máximo zacisnął usta i odwrócił się, aby opuścić pokój. Nie był i nigdy nie będzie pałkarzem, ale Karolina była... To było trudne! Nie chciał dalej się kłócić. „Jeśli chcesz pozostać głodny, niech tak będzie!” – krzyknął.

Odgłos zamykanych drzwi sprawił, że zadrżała i mimowolnie podskoczyła.

„Przynajmniej już go nie ma!” – pomyślał i opadł na łóżko z rękami nad głową.

Po kilku chwilach wstał i podniósł książkę, która leżała krzywo na podłodze. „Przykro mi, książeczko!” powiedział, przesuwając ręką po okładce, jakby pieszcząc przedmiot. Karolina uwielbiała czytać. Dolores przynosiła jej tacę z jedzeniem, ale gdy jej ją podawała, spojrzała w dół korytarza, co wzbudziło podejrzenia Karoliny. Coś było nie tak.

„Pani Dolores, czy przyniosła pani to w tajemnicy od mojego męża?”

„Tak, proszę pani. Chodź, weź tacę” – powiedział, podając jej ją, a dziewczyna ją trzymała.

„Nie chcę, żeby miał przeze mnie kłopoty” – szepnęła dziewczyna, na co Dolores odpowiedziała pięknym uśmiechem.

„Nie martw się. Pan Máximo jest trochę zrzędliwy, ale nic mi nie zrobi, jeśli się dowie. Może poza kłótnią” – zakończył, wzruszając ramionami.

Karolina pokręciła głową na boki i uśmiechnęła się.

„Dziękuję bardzo i życzę dobrej nocy, pani Dolores” – powiedział uprzejmie, nie tracąc uśmiechu na ustach. Wiedziała, że przynajmniej jedna osoba będzie dla niej dobra. „Nie ma za co , proszę pani. I... proszę o cierpliwość. Przyzwyczai się do ciebie.” Karolina pokręciła głową, zamykając drzwi za nim. Oznaczało to, że Máximo nie musiał się do niczego przyzwyczajać, bo to on zgodził się na małżeństwo. Ona natomiast nie miała wyboru. To był kolejny punkt, który wzbudził w niej urazę do męża.

– Nie, nie, Karolino! Zostaw te myśli i idź jeść. Pora posiłku jest święta!

Umył ręce, pomodlił się i zjadł.

W swoim pokoju Máximo był w złym humorze. Wciąż owinął ręcznik wokół bioder i siedział na łóżku.

„Ta kobieta jest bezczelna!” – burknął i położył się.

Nie mógł pogodzić się z faktem, że go odrzuciła po całej tej pasji, jaką jej okazywał wcześniej. „Ale oczywiście, że jej nie zapłaciłeś!” – kłócił się sam ze sobą. Jednak jakiś głos w jego wnętrzu przypomniał mu, że Karolina nigdy wcześniej niczego od niego nie akceptowała. „Ona udaje, myśląc, że jeśli będzie silna i będzie zachowywała się obojętnie, może osiągnąć więcej. Znam jej typ!” – powtarzał sobie przed snem . W nocy śniła mu się Karolina i nie mógł powstrzymać się od wspomnienia jej żarliwego i upartego charakteru.

Następnego ranka zszedł do jadalni i czekał, aż żona dołączy do niego na śniadaniu. Po kilku minutach zapytał Dolores, gdzie jest dziewczyna, która jeszcze się nie pojawiła.

Stara kobieta spojrzała na niego ze zmartwionym wyrazem twarzy, przez co odłożył widelec i przygotował się na złe wieści.

„No cóż, szefie... pani Castillo wyszła dziś wcześnie rano” – powiedział.

Spojrzał na nią marszcząc brwi, nie do końca rozumiejąc, co miała na myśli.

„Wyszedł? Gdzie, Dolores?” „Nie jestem pewna, proszę pana” – odpowiedziała ze wstydem na twarzy. I nie kłamał. Kiedy zobaczył ją schodzącą po schodach, zawołał ją; Dziewczyna jednak po prostu się z nią przywitała i poszła dalej.

Sfrustrowany Máximo podniósł serwetkę z kolan, wytarł usta i ze złością rzucił ją na stół. „Ta kobieta to problem!”, wykrzyknął przed zapukaniem. "Hiacynt!".

Przybycie sługi nie trwało długo. Pochylił głowę, zdejmując kapelusz.

– Tak, panie Castillo?

- Czy wiesz, gdzie jest moja żona? - zapytał przez zaciśnięte zęby, starając się nie być niegrzeczny.

– Poprosiła Fernando, żeby ją gdzieś zabrał, proszę pana. Jego ton drżał. „Ale on nie chciał tego zrobić. Powiedział, że najpierw musi z tobą porozmawiać. Więc... pani zamówiła samochód przez telefon.”

Máximo wziął głęboki oddech. Żałowałam, że Fernando nie zabrał Karoliny, żeby wiedział dokładnie, gdzie ona jest i z kim. Wiedział jednak, że pracownica nie zrobiła nic złego, więc nie mógł narzekać. „Ok. Dzięki. Powiedz Fernando, żeby następnym razem ją zabrał. I informuj mnie na bieżąco, gdzie się to dzieje…” Wziął głęboki oddech i uśmiechnął się uśmiechem, który Jacinto określiła jako makabryczny. „...od pani Castillo. Możesz wyjść, Jacinto”.

Machnął ręką, a mężczyzna skinął głową i wyszedł. Máximo wstał, chwycił kluczyki do samochodu, poprawił maskę i poszedł szukać żony. To nie tak, że chciał ją zamknąć, ale nie podobała mu się też myśl, że będzie tam sama. Nie znał okolicy, ludzie nie wiedzieli, kim jest, i martwił się, że może natknąć się na kogoś, kto ma złe zamiary.

Jechał tak szybko, jak tylko mógł. Nie miał zwyczaju opuszczania farmy i przebywania z mieszkańcami Aguas Lindas. Wiedział, że za jego plecami nazwali go potworem.

Máximo przybył na obrzeża miasta i nie znalazł śladu Karoliny. Przeszedł wszystkie ulice; Nie było jednak żadnych wskazówek co do miejsca jego pobytu.

„Cholera, będę musiał wysiąść z samochodu!” Z frustracji trzasnął kierownicą. Zaparkował pojazd, wziął głęboki oddech i ostrożnie otworzył drzwi, ale usłyszał rozmowę, która go zainteresowała.

„Musi być tu nowa. Dopiero przyjechała, a już miała wypadek, biedactwo!” – powiedziała ta osoba.

Jego oczy rozszerzyły się. Ponieważ goście nie byli powszechni w okolicy, musiało to być...