Rozdział 14: Wibracje Bad Boya

Wilki wyjące zbyt blisko, by czuć się komfortowo, obudziły Laylę ze snu. Usiadła na wygodnym łóżku, jej serce waliło, patrząc na nieznane otoczenie. A gdy wydarzenia poprzedniego dnia dotarły do niej, wyskoczyła z łóżka i pobiegła do najbliższego okna.

Cholerne wilki! Miała zostać zabita we śnie!

Jej ręka zadrżała, gdy odsunęła zasłonę i wyjrzała. Pokój, który jej przydzielono, miał widok na front domu, do którego podjechali, a ona ledwo mogła dostrzec bramę w oddali. Na niebie nie było nawet śladu świtu, ale światło księżyca przebijające się przez drzewa rzucało niesamowite cienie, które nadały jej klimat horroru. Jednak nie było tam oczu wilka, jak wcześniej. Gdyby nie usłyszała tego przerażającego warczenia w szpitalu, uwierzyłaby, że po prostu sobie wyobraziła te oczy. Wyglądały zupełnie źle, na początek. Wilki nie miały świecących niebieskich oczu. Przynajmniej nie w tych stronach.