Rozdział 389

„Przepraszam” – powiedziałem. Mój głos był szorstki od nieużywania. „Bardzo mi przykro”.

„Zachowaj to dla Elvy i Nicka, jasne?” Julian odzyskał swobodny uśmiech. Naprawdę, wydawał się ulżony. „Chwileczkę, okej?”

Odsunął się ode mnie i nagle zmienił się w wilka. Następnie odrzucił głowę do tyłu i zawył.