Rozdział 399

Diana

Jestem wdzięczny za słabo świecącą mgłę, która nas teraz otacza. Na szczycie klifu był księżyc, który pomagał nam widzieć, ale tutaj, w otchłani, ciemność zwykle panuje nawet w ciągu dnia z powodu gęstego baldachimu nad nami. Eteryczna luminescencja filtrująca się przez mgłę zapewnia wystarczającą widoczność, aby bezpiecznie nawigować. Podczas gdy Billy i ja mogliśmy sobie poradzić z naszymi wzmocnionymi wilkołaczymi zmysłami, Emerald nie ma tych zalet — każda odrobina światła pomaga nam utrzymać się razem.

Wchodzimy głębiej w las, ostrożnie przedzierając się przez zarośla. Poskręcane korzenie i opadłe gałęzie tworzą naturalne przeszkody i nie raz musimy omijać fragmenty zdradliwego bagna, które spowolniłyby nasz postęp. W końcu odkrywamy małą polanę, gdzie grunt jest stosunkowo równy – żadnych wystających kamieni, żadnego przylegającego błota, żadnego bagiennego torfowiska. Po prostu normalna, sucha ziemia pod naszymi stopami.