Rozdział 51

Diana

Świat powoli nabiera ostrości, gdy otwieram oczy, mrugając, by ochronić się przed łagodnym porannym światłem sączącym się przez zasłony. Przez chwilę czuję się, jakbym pływała w melasie, a mój mózg jest zamglony i odłączony. Kremowobiały sufit nade mną rozmywa się i wyostrza naprzemiennie falami, gdy próbuję zrozumieć otoczenie.

Mocno zaciskam oczy, licząc do trzech, zanim je ponownie otwieram. Pokój przestaje wirować, ale ciężar w mojej piersi pozostaje. Gdy próbuję usiąść, z moich ust wyrywa się jęk. Każdy mięsień w moim ciele krzyczy w proteście i ze zdumieniem uświadamiam sobie, że spędziłam noc na twardej drewnianej podłodze.