Rozdział 92

Beta-Marcus

Gdy moje oczy przyzwyczajają się do przyćmionego światła, ogarnia mnie poczucie pokręconej satysfakcji. Ten drań, który przez tak długi czas był cierniem w moim boku, który ośmielał się kwestionować mój autorytet, raz po raz, teraz wisi przede mną, złamany i pokonany.

Mężczyzna wisi pod sufitem, ciężkie łańcuchy ze srebra krępują jego nadgarstki, zanim przebiją je. Srebro w jego krwiobiegu zatrzymuje jego zmianę. Kajdanki utrzymują go na tyle wysoko, że jego palce ledwo dotykają zimnej betonowej podłogi, odmawiając mu nawet odrobiny łaski stania, aby rozluźnić napięcie w ramionach. Jego twarz to bałagan zaschniętej krwi i opuchniętego ciała, oczy zamknięte siłą siniaków. Świeże blizny krzyżują jego nagi tors, dowód brutalności, której doświadczył.