Hoofdstuk 96 Boek 2 zesenvijftig
Emily kuste Michael nog eens, en nog eens, en nog eens. Ze wilde hem ook niet laten gaan, maar het grommende geluid uit haar buik verstoorde het moment.
In eerste instantie begreep Michael niet waar het geluid vandaan kwam, totdat het weer rommelde en Emily lachte: "Ik denk dat hoe blij ik ook ben, mijn maag niet kan vergeten dat ik niet heb gegeten."
"Laten we dan maar wat te eten voor je halen. Ik kan je niet laten sterven voordat ik je te pakken heb." Hij plukte wat haar uit haar gezicht en plaatste het achter haar oor. "Als dat zo is, dan wens ik dat deze dag nooit was gebeurd."