Rozdział 6: Nic nie mów, chcesz, żebym to zrobił?

Głośny hałas przyciągnął uwagę wszystkich obecnych na sali.

Trzyosobowa rodzina pośpieszyła na górę.

„Moje trofeum...”

Chloe Smith, widząc bałagan na ziemi, natychmiast podbiegła i mocno przytuliła trofeum, a jej oczy były czerwone ze złości.

„Sophia Smith, co robisz?”

Simon Smith stał tam oszołomiony i z ponurą miną zadawał pytania.

„Po prostu zbieram śmieci.”

Sophia Smith spojrzała na Simona Smitha chłodno i gdy tylko rozluźniła palce, kilka certyfikatów wpadło do kosza na śmieci.

„…”

Działanie Sophii Smith spowodowało drastyczną zmianę twarzy Chloe Smith. Otworzyła usta, żeby się kłócić, ale została powstrzymana przez panią Smith.

Pani Smith wciąż miała delikatny uśmiech na twarzy: „Chloe Smith, skoro Sophia Smith lubi ten pokój, pozwól jej w nim zamieszkać”.

Dać?

Sophia Smith uniosła usta z pogardą, kopnęła puchar i torbę, które były daleko na drodze, podniosła swoją brzydką i ładną twarz i spojrzała na Chloe Smith i jej córkę żartobliwie, leniwym wzrokiem: „Kiedy przyjdzie kolej kogoś innego, żeby oddać moje rzeczy?”

Wszyscy obecni byli oszołomieni!

Jak to możliwe, że łagodna i nieśmiała młoda dama stała się tak przerażająca po pięcioletnim zesłaniu na wieś?

Czy możliwe, że była na tyle odważna, żeby pojechać na wieś?

To naprawdę beznadziejna osoba, a błota nigdy nie można użyć do otynkowania ściany.

Matka i córka nagle straciły mowę, ich twarze zrobiły się czerwone i białe, wyglądały wyjątkowo brzydko.

Ich córka jest znakomitą muzyczką, gra w szachy, kaligrafuje i maluje, jest też znaną osobą towarzyską w Kioto.

Kiedy ją wyprowadzono, wszyscy ją chwalili i zazdrościli.

Jeśli chodzi o Sophię Smith , miała ona jedynie tytuł najstarszej córki rodziny Smith .

W tamtym roku zachorowała na chorobę psychiczną, uwiodła mężczyznę, a następnie go ugryzła, co niemal doprowadziło do jego śmierci i zrujnowało jej reputację.

Jeśli porównasz ją do mnie, to ona nawet nie jest godna nosić butów dla Chloe Smith!

To po prostu obskurny dom. Naprawdę myślisz, że Chloe Smith by się tym przejęła?

Pani Smith stłumiła gniew, nadal zachowując łagodny uśmiech i rozkazała: „Po prostu zrób, jak kazała młoda dama”.

Chloe Smith była pełna urazy, ale powstrzymała gniew i spojrzała złowrogo na Sophię Smith.

„Sophia Smith, jak możesz tak mówić?”

Widząc cierpienie żony i córki, Simon Smith pociemniał, a na jego twarzy pojawiło się rozczarowanie.

Przecież są jej macochą i przyrodnią siostrą!

Myślałam , że jej osobowość się zmieniła i że stała się trochę lepsza, ale nie spodziewałam się, że jest jeszcze gorsza niż wcześniej.

Rodzina była spokojna przez kilka lat, ale jak tylko wróciła, wszystko znów stało się chaotyczne. Czy ma urazę do rodziny Smith?

„Nie gadaj, chcesz, żebym to zrobiła?” Sophia Smith uniosła brwi, uśmiechnęła się złośliwie, a jej ton był pełen gróźb.

Słysząc to, Simon Smith lekko zmienił wyraz twarzy. „Ty…”

Nagle przed oczami stanęła mu wizja trzynastoletniej Sophii Smith dźgającej mężczyznę w udo, a jego serce zadrżało.

Nigdy nie pomyślał, że jego tchórzliwa córka odważy się kogoś zabić.

Widząc, że Simon Smith patrzy na nią ze złością, Sophia Smith lekko zmarszczyła brwi i powiedziała spokojnie: „Dlaczego, planujesz wysłać mnie na wieś na kolejne pięć lat?” Simon Smith zmarszczył brwi, czując się trochę winny, i powiedział szczerze: „Tata wie, że skrzywdziłem cię w ciągu ostatnich kilku lat, ale to także dla twojego dobra...”

Dla jej własnego dobra?

Czy torturowanie jej na wszelkie sposoby, czy czynienie jej życia gorszym od śmierci, dzieje się także dla jej dobra?

Simon Smith chciał coś powiedzieć, ale Sophia Smith już się odwróciła i weszła do pokoju, trzaskając drzwiami.

„Ten dzieciak, jak on może być tak niewdzięczny?!” Simon Smith bezradnie trzymał się za czoło i powiedział bezradnie.

„Nie bądź smutny. Ma wady charakteru i była sama na wsi przez tyle lat. Naucz ją powoli w przyszłości, a ona posłucha”.

Pani Smith objęła męża za ramiona i szepnęła, by go pocieszyć: „Nie martw się, w przyszłości jej ulegniemy”. Simon Smith spojrzał na żonę z ulgą, po czym spojrzał na Chloe Smith obok siebie i westchnął: „Jeśli ona potrafi być choć w połowie tak posłuszna jak Chloe Smith , podziękuję Bogu”.

Chloe Smith posłusznie opuściła głowę, a gdy jej wzrok znów spoczął na bałaganie na podłodze, w jej oczach pojawił się cień chłodu.

Sophia Smith, idiotka.

Ona nigdy jej nie opuści!

——

W pokoju.

Po wzięciu prysznica Sophia Smith wybrała wygodną bawełnianą koszulę nocną, którą miała założyć. Jej czarne i wilgotne włosy swobodnie opadały na ramiona, a jej postawa wyglądała na leniwą i swobodną.

Wzięła tablet i otworzyła grupowy czat „A Loving Family”.

Po wczorajszym incydencie z „kopaniem” grupa stała się wyjątkowo cicha, a wszyscy czuli się niepewnie.

Dziewięć: Już w domu.

Sophia Smith pisała, przeszukując swoją torbę.

Lance : [Szefie, według danych porównawczych DNA , które podałeś , badania nad leczeniem malarii poczyniły duże postępy. Instytut Badań Medycznych Kraju M dowiedział się o tej nowinie i chce wykupić patent za wysoką cenę...]

Dziewięć: [Moje badania dotyczą wyłącznie Chin.]

Rozbić się...

Rzeczy rozrzucone w plecaku wysypały się wszystkie naraz, a Sophia Smith w końcu znalazła buteleczkę z lekarstwem.

Dziewiąty: [Jestem zmęczony. Porozmawiamy jutro, jeśli masz coś do powiedzenia.]

Po tych słowach opuściła stronę czatu i bez zastanowienia zaakceptowała prośbę „Sama” o dodanie jej do grona znajomych.

Odłożywszy tablet, Sophia Smith spojrzała na zegar na ścianie.

Wyjęła z torby buteleczkę z lekarstwem, wysypała na nią dwie białe tabletki i połknęła je, po czym podniosła kołdrę, położyła się i powoli zamknęła oczy.

——

Zapadła w głęboki sen, jednak koszmary nadal ją prześladowały.

Dopiero gdy rozległo się mocne pukanie do drzwi, Sophia Smith nagle otworzyła oczy i usiadła na łóżku, oddychając szybko i niespokojnie.

„Pani, pan chce, żebyś zeszła na dół na kolację”.

Sophia Smith otarła zimny pot z czoła i ze zdumieniem spojrzała przez okno.

Była już godzina siódma wieczorem.

"Chybić..."

Nie słysząc odpowiedzi, pokojówka zadzwoniła ponownie.

„wiedział.”

Sophia Smith zamknęła oczy, milczała przez dwie sekundy, a potem znów je otworzyła. Jej wyraz twarzy wrócił do normy.

Odrzuciła kołdrę i wstała z łóżka. Po umyciu się otworzyła szafę.

Szafa była wypełniona ubraniami największych luksusowych marek, o jaskrawych kolorach i przesadnych fasonach... Choć drogie, nie pasowały do jej wieku i temperamentu.

Sophia Smith delikatnie przesunęła się po wieszaku białymi opuszkami palców i ostatecznie wybrała prostą białą sukienkę.

Dziewczyna ma jasną cerę, delikatne rysy twarzy, szal i czarne włosy, które kontrastują z jej śnieżnobiałą suknią, przez co wygląda wyjątkowo czysto i obojętnie.

Gdy zeszła na dół, trzyosobowa rodzina siedziała już przy stole w jadalni.

Widząc, że schodzi, wszyscy troje jednocześnie spojrzeli w górę.

Gdy tylko zobaczyli Sophię Smith, w ich oczach pojawił się błysk zdumienia.

Po chwili ich wyraz twarzy znów się zmienił.

„Sophia Smith, chodź i usiądź.”

Simon Smith poprosił córkę, aby usiadła, z uśmiechem na twarzy i oczami pełnymi zadowolenia.

Jego najstarsza córka odziedziczyła oszałamiającą urodę po matce. Jednak była nieśmiała i nie lubiła się przebierać, więc nikt tak naprawdę nie zauważył jej urody.

Teraz, gdy jej osobowość uległa drastycznej zmianie, uwydatnił się cały jej temperament i wygląda jeszcze bardziej przyciągająco niż Chloe Smith.

Tak naprawdę, nie jest ona zupełnie bezużyteczna...

Przynajmniej była twarz, na którą można było popatrzeć.

Simon Smith po raz kolejny uznał, że decyzja o umieszczeniu Sophii Smith w zakładzie karnym była słuszna.

Sophia Smith usiadła, wzięła pałeczki i zjadła posiłek sama, ignorując wszystkich wokół.

Pani Smith była bardzo zła na protekcjonalną postawę dziewczyny i poczuła się jeszcze gorzej, gdy zobaczyła Simona Smitha wpatrującego się w Sophię Smith z szerokim uśmiechem .

Ugryzła się w wargę i zapytała z szerokim uśmiechem: „ Sophia Smith , czy dobrze ci idzie w poprawczaku?”

Sophia Smith wzięła ziemniaka i włożyła go do ust, ignorując jego słowa.

Pani Smith wykrzywiła usta i kontynuowała: „Słyszałam, że jakość nauczania w twojej wiejskiej szkole jest bardzo słaba. Twoje oceny muszą być złe, prawda? Zostało tylko sto dni do egzaminu wstępnego. Rozmawiałam o tym z twoim ojcem...”

„Najpierw chciałem, żebyś przeniósł się do Saint High School, ale oni przyjmują tylko najlepszych uczniów... Więc poprosiłem o pomoc moich przyjaciół i po długich namowach w końcu zgodzili się, żebyś poszedł do No. 9 Middle School...”

Szkoła średnia nr 9?

To najgorsza szkoła średnia w całym Kioto!