Rozdział 1 Proszę, uratuj mnie

Noc była spowita ciemnością, a delikatny wietrzyk muskał ziemię.

W najbardziej luksusowym apartamencie prezydenckim w największym hotelu w Silverton dziewiętnastoletnia dziewczyna, ubrana w uwodzicielską czarną jedwabną koszulę nocną, leżała oszołomiona na miękkim łóżku, z mocno zamkniętymi pięknymi oczami i rękami związanymi z tyłu liną.

Nagle jej oczy zaczęły szybko rozglądać się dookoła, a ona gwałtownie otworzyła swoje migdałowe oczy.

W tym czasie mężczyzna i kobieta przyglądali się otyłemu mężczyźnie w średnim wieku o bystrym wyglądzie i szli w stronę apartamentu prezydenckiego.

„ Panie Anderson, bądźcie spokojni, to moja córka. Może być trochę uparta, ale mogę zagwarantować, że nadal jest dziewicą! Kiedy kobiety raz tego doświadczą, stają się posłuszne i potulne jak małe kocięta.”

Mężczyzna skończył mówić, a kobieta natychmiast odpowiedziała: „Dokładnie, panie Anderson. Ponadto młode kobiety mają większe szanse na zdrową ciążę i urodzenie zdrowych dzieci”.

Z rękami opartymi za plecami, pan Anderson powiedział: „W porządku. Najpierw ją zobaczę. Jeśli będę zadowolony, oddam projekt w Riverton Donovanom”.

Mężczyzna promieniał radością, podczas gdy mocno umalowana twarz kobiety zaczynała się uśmiechać.

„ Obiecuję, że będziesz zadowolony!”

Gdy rozmawiali, dotarli już do drzwi apartamentu prezydenckiego. Mężczyzna natychmiast wyjął kartę-klucz, otworzył drzwi i uprzejmie wyciągnął rękę. „Panie Anderson, proszę.”

Pan Anderson wszedł bez zwłoki. Jego wystający brzuch kołysał się, gdy pewnie się przechadzał. Mężczyzna i kobieta natychmiast poszli w jego ślady.

Gdy we trójkę weszli do pokoju i zobaczyli puste, białe łóżko, wszyscy osłupieli!

Gdzie ona była?

Twarz pana Andersona pociemniała i odwrócił się, by spojrzeć na nich ze złością. „Robert, czy ty sobie ze mnie żartujesz?”

Robert również był oszołomiony i zwrócił się do kobiety obok niego. „Alice, gdzie ona jest? Czyż nie prosiłem cię, żebyś ją przyprowadziła, po tym jak ją znokautowałaś?”

Alicja również była oszołomiona, patrząc na pusty pokój, jej czoło pokryte było zimnym potem z powodu niepokoju. „Przyprowadziłam ją tutaj. Aby zapobiec jej szamotaniu się, nawet związałam jej ręce, a nawet…”

Właśnie wtedy z łazienki obok drzwi cicho wyłoniła się czarna postać. Nawet nie spojrzawszy na pokój, wyszła.

Naprawdę chciała biec, ale teraz czuła się bardzo niekomfortowo. Jej ciało było gorączkowe i słabe. Jej nogi były tak słabe, że normalne chodzenie było trudne.

Macocha, Alice Campbell, nie tylko doprowadziła ją do omdlenia, ale także podała jej narkotyki!

Mocno ugryzła się w czerwone usta, ból pomógł jej zebrać siły. Oparła się o ścianę, aby uzyskać wsparcie, i powoli, rozważnie ruszyła w stronę windy.

Z tyłu Claire usłyszała złośliwy głos Alice: „To niemożliwe!

Zdecydowanie możemy Claire nie mogła zajść daleko. Przeszukajmy to, żeby ją znaleźć!”

Serce Claire ścisnęło się, jej wzrok szybko przeskanował drzwi pobliskiego pokoju. Nagle zauważyła, że jedne z drzwi były lekko uchylone, odsłaniając cienką szparę. Gdyby ktoś nie przyjrzał się uważnie, nawet by jej nie zauważył.

Claire uchwyciła się tej iskierki nadziei. Ugryzła się w wargę, aż zaczęła krwawić, a ból dał jej przypływ energii. Młoda kobieta pobiegła do drzwi dokładnie w chwili, gdy Alice i Robert wyszli z apartamentu prezydenckiego. Użyła swojego ciała, aby otworzyć drzwi i wślizgnęła się do środka.

Przyciskając plecy do drzwi, nadal słyszała głosy Alice i Roberta rozmawiających na zewnątrz.

W końcu udało jej się uciec.

Claire odetchnęła z ulgą, uśmiech przetrwania katastrofy szarpał jej usta. Całe jej ciało opierało się słabo o drzwi.

Nagle zimne i surowe spojrzenie zatrzymało się na jej twarzy. Spojrzenie było tak lodowate, że jej uśmiech zamarł w jednej chwili. Spojrzała niespokojnie w górę i zobaczyła mężczyznę stojącego przed nią, z odsłoniętą górną częścią ciała i jedynie ręcznikiem owiniętym wokół talii.

Na pierwszy rzut oka było jasne, że mężczyzna właśnie wziął prysznic. Jego włosy były półsuche, a kilka kosmyków wilgotno przylegało do gładkiego czoła.

Claire nie miała czasu, by docenić wspaniały widok przystojnego mężczyzny po kąpieli. Gdy tylko ktoś zapukał do drzwi za nią, brwi mężczyzny lekko się zmarszczyły, a on spojrzał na nią z lekko rozchylonymi ustami.

NIE!

Nie mogła pozwolić mu mówić!

Być może to Robert i Alice pukali do drzwi. Gdyby się dowiedzieli, że ona tu jest, na pewno by ją zaciągnęli z powrotem i zabrali do pana Andersona.

Z nieznanym przypływem siły i odwagi Claire rzuciła się do przodu jednym krokiem. Zanim mężczyzna zdążył cokolwiek powiedzieć, stanęła na palcach, chwytając jego usta swoimi.

To było tak, jakby prąd elektryczny przebiegł przez ciało mężczyzny. Gorąco szybko rozprzestrzeniło się z jego ust, sprawiając, że jego powieki opadły, gdy spojrzał na odważną dziewczynę przed sobą. Jego orzechowe oczy lekko się rozszerzyły.

Do cholery, wpadł w pułapkę przez chwilę nieuwagi!

Miała coś na ustach, jakiś narkotyk!

Claire była tego świadoma, czuła tylko, że kiedy jej usta dotknęły ust mężczyzny, ognisty żar w jej wnętrzu wzrósł jeszcze bardziej, jak uwięzione zwierzę desperacko próbujące uwolnić się z klatki, przez co jej ciało stało się jeszcze bardziej wiotkie i słabe.

Pukanie na chwilę ustało, po czym rozległo się ponownie.

Claire oderwała się od ust mężczyzny, łapiąc oddech. Jej głębokie brązowe oczy żałośnie patrzyły w intensywne spojrzenie mężczyzny. Zniżając głos, pokazała mu związane ręce za sobą, błagając: „Proszę, uratuj mnie…”

Spojrzenie mężczyzny stało się zimniejsze, a na jego cienkich ustach uformował się złowrogi łuk. Uratować ją?

Ojej!

Teraz musiał ratować siebie!

Bez wahania jego długie palce mocno objęły delikatną talię Claire.

Zanim zdążyła zareagować, rzucił ją na przestronne i miękkie łóżko.

W następnej chwili oczy Claire otworzyły się gwałtownie, gdy pierwszy promień słońca przedarł się przez zasłony.

Poprzedniej nocy czuła się, jakby przejechał po niej samochód, a każdy ruch sprawiał jej ból.

Zacisnęła zęby i usiadła, patrząc na niezwykle przystojną twarz mężczyzny śpiącego obok niej. Była tak wściekła, że chciała wyciągnąć rękę i uderzyć go w głowę!

Prosiła go, żeby ją uratował, żeby pomógł jej rozwiązać liny na jej rękach, a nie… nie to!

No cóż!

Wyobraźmy sobie, że jesteśmy ugryzieni przez psa!

W każdym razie był o wiele bardziej atrakcyjny niż pan Anderson. Porównując obu mężczyzn, Claire nie czuła, że straciła aż tak wiele.

Delikatnie podnosząc koc, Claire cicho wstała z łóżka, uważając, aby nie

wydać dźwięk. Piżama, którą miała na sobie wczoraj wieczorem, nie nadawała się już do ponownego założenia.

Podeszła do sofy, podniosła białą koszulę i czarne spodnie mężczyzny i ostrożnie je założyła. Były za duże i za długie, ale i tak lepsze niż nie mieć na sobie nic.

W kieszeni spodni był portfel. Claire wyjęła go i otworzyła. Gruby stos pieniędzy sprawił, że jej oczy zmrużyły się z radości.

Musiała uciec. Jak mogła to zrobić bez pieniędzy?

Za te pieniądze mogłaby kupić nowe ubrania i bilet lotniczy.

Wyciągnęła pieniądze i wsadziła je do kieszeni spodni. Spojrzała na dowód osobisty w portfelu, zanim rzuciła go na sofę.

Sean Vanderbilt.

Hmm… więc nazywał się Sean Vanderbilt!

Mężczyzna na łóżku nagle się obrócił, zaskakując Claire. Nie ośmielając się dłużej, podciągnęła spodnie, które ciągnęły się po podłodze i pospieszyła w stronę drzwi.

Pół godziny później mężczyzna się obudził.

Gdyby nie jaskrawoczerwona plama na białych prześcieradłach, wpatrywałby się w pusty pokój i pomyślałby, że ostatnia noc była tylko snem.

Ta przeklęta kobieta!

Podała mu narkotyki, przespała się z nim i odeszła, nie mówiąc ani słowa?

Czy nie miała siedzieć na łóżku i grozić mu łzami, napadami złości, a nawet groźbami samobójstwa, dopóki nie zgodzi się ją poślubić?

A może planowała odejść, wystroić się, a potem wrócić i go wymusić?

Sean podniósł telefon i wybrał numer. „Victor, chodź tutaj!”

Dziesięć minut później wpadł Victor Garcia, cały zdenerwowany i zaniepokojony.

„ Panie Sean, byłem tu wczoraj wieczorem. Zapukałem do drzwi, ale pan nie odpowiedział ani nie otworzył drzwi, więc nie odważyłem się wejść.”

Sean oparł się o wezgłowie łóżka, ubrany jedynie w białą koszulę z lekko rozpiętym kołnierzykiem, odsłaniającym jego mocną klatkę piersiową, przez co wyglądał powściągliwie i czarująco.

„Co?”

Spojrzał na Victora, a w jego głębokich oczach pojawił się chłodny błysk. „Ile osób wie o moim przybyciu do Silverton?”

„ Co?”

Victor był chwilowo zaskoczony. Myślał, że Sean wezwał go, żeby go zrugać za to, że nie dostarczył dokumentów na czas wczoraj wieczorem, ale to było nieoczekiwane.

Po chwili namysłu potwierdził: „Nikt! Nawet twoi rodzice nie wiedzą o twojej wizycie w Silverton, nie mówiąc już o nikim innym”.

Sean zmarszczył brwi w konsternacji. Uważał, żeby utrzymać swój przyjazd do Silverton w tajemnicy, więc skąd kobieta z zeszłej nocy wiedziała o nim? Czy mogła być pułapką zastawioną przez kogoś innego?

Dlaczego przyszła do jego pokoju i nakładała sobie narkotyki na usta?

Jego wzrok przesunął się na pusty portfel na szafce nocnej, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk. „Victor, wczoraj w nocy spałem z kobietą, od góry do dołu. Lepiej ją znajdź dla mnie!”

Co?

Trudno uwierzyć, że pan Sean, władcza postać z Askalonu, która przez 28 lat żyła w czystości i prostocie, przespał się z kobietą.

Ciało Victora zadrżało, jakby wstrzyknięto mu zastrzyk adrenaliny. Był tak podekscytowany, że ledwo mógł się powstrzymać.

Hahaha! Victor. nie mógł się doczekać, żeby dowiedzieć się, która zuchwała kobieta odważyła się przespać z mściwym Seanem Vanderbiltem z Vanderbilts.

Victor mógł już sobie wyobrazić scenę, gdy ją znajdą. Będzie dręczona przez pana Seana, aż będzie chciała umrzeć.

Po sprawdzeniu nagrań z monitoringu hotelowego Victor szybko rozpoznał kobietę jako Claire Donovan.

Claire była najstarszą córką Roberta Donovana, CEO Alpha Ventures. Jej matka zmarła, a Robert sprowadził do rodziny swoją wieloletnią kochankę, Alice Campbell. Claire dorastała w ucisku pod rządami Alice.

Claire była pozornie idealnym dzieckiem Donovanów, ale za zamkniętymi drzwiami była ich kozłem ofiarnym. Mimo to wyróżniała się w nauce i w wieku 15 lat została przyjęta na Uniwersytet Silverton.

Chociaż jej rodzina mieszkała w Silverton, Claire mieszkała na terenie kampusu. W wieku dziewiętnastu lat uzyskała doktorat z podwójnym kierunkiem.

Po przejrzeniu profilu Claire, Sean uniósł brew. „Gdzie ona jest?”

Pod lodowatym spojrzeniem Seana, mięśnie twarzy Victora napięły się, a na jego plecach utworzyła się warstwa zimnego potu. Miał wrażenie, jakby gardło miał wypchane watą i w końcu udało mu się wykrztusić kilka słów: „Nie… nie znaleźliśmy jej”.