Rozdział 1 Duża ryba

Minęło 10 lat.

„Sierżancie, wracacie? Mamy tu w Koplin dużą rybę do ochrony. Duża ryba organizuje ceremonię wmurowania kamienia węgielnego pod budowę budynku mieszkalnego” – powiedział jeden z szeregowych Lily przez słuchawkę Bluetooth.

Lily bezczelnie ziewnęła, nie zakrywając ust, wychodząc z prywatnego samochodu, który wiózł ją na lotnisko. Miała zamiar wrócić do domu samolotem służbowym po tygodniu służby w Koplin Troop Command.

Odpowiedziała osobie przez telefon: „Czy to misja Black Hawk? Nie pamiętam, żebym została powiadomiona”.

Lily rozmawiała z jednym ze swoich podwładnych, Gunnerem, który podobnie jak ona służył w Gwardii Narodowej, ale miał niższą rangę.

„Ach, nie, sierżancie. To misja MVM, ale zwrócili się do nas o pomoc ze względu na jej złożoność. Ponieważ mamy umowę partnerską z MVM, oto jesteśmy” – ujawnił Gunner.

MVM była lokalną agencją ochrony w Koplin, ale nawiązała współpracę z The Black Hawk, aby zapewnić najwyższy poziom bezpieczeństwa klientom z wyższej półki. W zamian Black Hawk jest zobowiązany do oferowania swoich pracowników MVM.

„No cóż, skoro nam dobrze płacą?” mruknęła Lily.

„Och, tak. Płaca jest wysoka, sierżancie. To trzy razy więcej niż zwykle” – wyjawił Gunner.

„Co? Jak to możliwe, że nie jestem częścią tej misji?” – jęknęła Lily. Zacisnęła szczęki i stwierdziła: „Przydałaby mi się dodatkowa kasa!”

Gunner zaśmiał się w odpowiedzi. Odpowiedział: „Nie brakuje ci pieniędzy, sierżancie. Czasami zastanawiam się, dlaczego w ogóle zaciągnąłeś się do wojska”.

„Tak, cóż, kopanie tyłków to to, co robię najlepiej. Wtedy byłam chłopczycą i myślę, że ta część mnie nigdy się nie zmieni” – powiedziała Lily, po czym zachichotała. „W każdym razie, zaraz będę się meldować na lot. Uważajcie na siebie i powiedzcie zespołowi, żeby zrobili to samo”.

Zanim odłożyła słuchawkę, Lily zapytała: „A tak w ogóle, jak skomplikowana jest ta misja?”

„Zagrożenie zamachem trzeciego stopnia” – odpowiedział Gunner.

„Co!” krzyknęła Lily. Jej twarz zarumieniła się, gdy usłyszała odpowiedź podwładnego. „Poziom trzeci?”

Rzadko mieli do czynienia z groźbą zamachu trzeciego stopnia. Oznaczało to, że prywatna i nielegalna grupa wysyłkowa polowała na „dużą rybę”.

„Kim do cholery jest ta wielka ryba?” zapytała Lily, wciąż zszokowana odkryciem. „Czy on jest politykiem? Królewskiej krwi? Czy prokuratorem?”

„Haha!” Gunner się zaśmiał. „Nie, po prostu wielkim biznesmenem. Prawdopodobnie narobił sobie wielu wrogów, ale, co dziwne, przejął firmę zaledwie trzy miesiące temu”.

„To musi być duży biznes” – zauważyła Lily.

„Tak, to konglomerat, Thompson Group of Companies” – odpowiedział Gunner.

Słysząc nazwę firmy, Lily znieruchomiała. Minęło dużo czasu, odkąd o niej słyszała. Zająknęła się, pytając: „The - the Thompson Group of Companies. Kto - kim jest ta duża ryba?”

„Lucas Thompson, nowy CEO. Muszę iść, sierżancie, obowiązki wzywają” – Gunner odłożył słuchawkę, zanim Lily zdążyła zareagować.

Lucas Thompson. Jak Lily mogła zapomnieć to imię?

Gardło miała suche jak papier, a twarz zrobiła się biała jak duch. Ludzie w kolejce do odprawy wyprzedzili ją, ale ona pozostała niewzruszona.

„Lucas” – mruknęła pod nosem. „Więc ten drań jednak żyje”.

Dreszcze przeszły jej po kręgosłupie, a Lily poczuła, że jej gałki oczne zaraz wyskoczą ze złości. Zacisnęła szczęki, myśląc o mężczyźnie, który roztrzaskał jej serce na milion kawałków.

„Ile to już czasu minęło?” Dziewięć? Nie, dziesięć lat – zastanawiała się. Minęło dziesięć lat odkąd Lucas Thompson rozpłynął się w powietrzu.

Lucas nie był byle jakim mężczyzną. Ten mężczyzna był także jej najlepszym przyjacielem.

Ona i Lucas byli razem przez pięć lat i ona wierzyła, że są sobie przeznaczeni. Oddała się Lucasowi, ale on odszedł. Dał jej tylko notatkę, która niejasno zakończyła ich związek. Nigdy nie zadzwonił ani nie zasugerował, czy żyje.

„ No więc wrócił” – mruknęła Lily.

Lily opowiedziała o pierwszym roku zaginięcia Lucasa. Przeszła przez wszystkie etapy odrzucenia, od bólu po zaprzeczenie i akceptację, ale szczerze mówiąc, ponieważ Lily nigdy nie miała szansy skonfrontować się z Lucasem, nigdy nie miała pełnego zamknięcia. W głębi duszy zawsze zastanawiała się, dlaczego odszedł.

„Pani, czy pani jest w kolejce, czy co?” Młody mężczyzna odwrócił uwagę Lily od rozmyślania o przeszłości. Zignorowała mężczyznę i wróciła do kolejki, aby odprawić się na lot.

Przechodząc przez kontrole bezpieczeństwa i idąc do poczekalni VIP na lotnisku, cały czas była roztargniona.

Godzinę przed wejściem na pokład telefon Lily zadzwonił ponownie. Dzwonił Gunner.

„Sierżancie! Wpadliśmy w zasadzkę! Utknęliśmy na autostradzie 35. Czy nadal jesteś zainteresowany dodatkową gotówką?” Gunner głośno zapytał przez telefon.

Lily zamarła. Gniew przemknął przez jej twarz. Dlaczego chciałaby ratować wielką rybę, która podeptała jej serce?

Jej dłonie zrobiły się lodowate, gdy mocno przycisnęła telefon do uszu.

Z drugiej strony, wciąż mogła słyszeć mechaniczny hałas wyciszonej broni palnej. Tłumik nigdy nie wyeliminował całkowicie dźwięku strzałów; jedynie go stłumił.

„Gia jest trafiona! Powtarzam, Gia jest!” Głos kolegi Lily przywrócił jej zmysły.

Wstała nagle i powiedziała przez telefon: „Już idę. Zajmij swoje miejsce, prywatnie”.

„P-jasne, sierżancie. Postaramy się przeżyć” – powiedział nerwowo Gunner.

Po odłożeniu słuchawki Lily pobiegła do wyjścia z lotniska, zostawiając większość swoich rzeczy w saloniku VIP. Miała przy sobie tylko telefon, portfel w kieszeni spodni, słuchawkę Bluetooth na uchu i pistolet Glock 22 pod skórzaną kurtką.

Pędząc, rozmawiała przez telefon ze swoimi kontaktami w Koplin City: „Potrzebuję najszybszego motocykla, jaki możesz mi podrzucić najbliżej lotniska i zezwolenia na autostradę trzydzieści pięć”.

Z drogi lotniskowej na główną autostradę, sylwetka Lily mknęła jak błyskawica. Jej zdecydowane oczy skupiły się na ścieżce przed nią, jej długie, jasnobrązowe włosy powiewały z każdym jej krokiem.

W końcu, na drodze znalazł ją policyjny motocykl. Funkcjonariusz na nim zawołał: „Sierżancie, Lily Wright? Twój transport”.

Wskoczyła do samochodu, nie mówiąc ani słowa, założyła kask i odjechała.

Motocykl przecinał ulicę jak strzała w locie. Kiedy Lily manewrowała swoim pojazdem, pochylała się między zakrętami. Przy każdym przekręceniu przepustnicy synchronizowała swoją reakcję – chwytając rękami, dostosowując palce i delikatnie przenosząc ciężar.

Lily dotarła na miejsce zdarzenia w ciągu dziesięciu minut, skracając czas o ponad połowę. Zobaczyła dwa pojazdy, które uwięziły trzy samochody marki Lexus. Jednym z nich był niebieski SUV, a drugim dziesięciokołowy samochód ciężarowy celowo blokujący zjazd z autostrady.

Ogólnie rzecz biorąc, zobaczyła dziesięciu mężczyzn strzelających do trzech samochodów Lexus, którymi jechała jej drużyna i „duża ryba”.

Wycelowała w ciężarówkę i przejechała obok SUV-a, unikając lecących w jej stronę kul. Lily przyspieszyła, po czym zjechała na dół i stoczyła się z roweru.

Po zderzeniu motocykla z ciężarówką napastnicy wyszli z ukrycia w panice. Współpracownicy Lily natychmiast ją kryli, gdy klęknęła. Sięgnęła po pistolet i po wycelowaniu w napastników nacisnęła spust.

BUM! BUM! BUM! BUM! BUM! BUM!

Pięć strzałów.

Pięć celów pokonanych, oba żywe i nieznane.

Kiedy sierżant Lily Wright wybierała się na ofiarę, nigdy nie chybiała.