Pobierz aplikację

Apple Store Google Pay

Lista rozdziałów

  1. Rozdział 201
  2. Rozdział 202
  3. Rozdział 203
  4. Rozdział 204
  5. Rozdział 205
  6. Rozdział 206
  7. Rozdział 207
  8. Rozdział 208
  9. Rozdział 209
  10. Rozdział 210
  11. Rozdział 211
  12. Rozdział 212
  13. Rozdział 213
  14. Rozdział 214
  15. Rozdział 215
  16. Rozdział 216
  17. Rozdział 217
  18. Rozdział 218
  19. Rozdział 219
  20. Rozdział 220
  21. Rozdział 221
  22. Rozdział 222
  23. Rozdział 223
  24. Rozdział 224
  25. Rozdział 225
  26. Rozdział 226
  27. Rozdział 227
  28. Rozdział 228
  29. Rozdział 229
  30. Rozdział 230
  31. Rozdział 231
  32. Rozdział 232
  33. Rozdział 233
  34. Rozdział 234
  35. Rozdział 235
  36. Rozdział 236
  37. Rozdział 237
  38. Rozdział 238
  39. Rozdział 239
  40. Rozdział 240
  41. Rozdział 241
  42. Rozdział 242
  43. Rozdział 243
  44. Rozdział 244
  45. Rozdział 245
  46. Rozdział 246
  47. Rozdział 247
  48. Rozdział 248
  49. Rozdział 249
  50. Rozdział 250

Rozdział 426

Po mrożącej krew w żyłach groźbie Sonia nie odważyła się nawet poruszyć mięśniem. Zauważywszy jej posłuszeństwo, porywacze przestali jej grozić i odpuścili. W następnej chwili poczuła, że unosi się w powietrze i domyśliła się, że wciągają ją do furgonetki. Tak jak się spodziewała, natychmiast opadła na ziemię, gdy tylko ręce, które trzymały ją za kostki, ją uwolniły.

Winylowe uczucie foteli samochodowych powiedziało jej, że jest na tylnym siedzeniu pojazdu. W tym momencie nawet jej serce zareagowało na tę tragiczną sytuację, przyspieszając puls. Czy teraz jestem w furgonetce? Człowieku, nie mogę uwierzyć, że zabierają mnie ci ludzie. Na samą myśl o tym Sonia natychmiast zadrżała ze strachu, ponieważ nie chciała, żeby zabrali ją jacyś obcy ludzie w jakieś nieznane jej miejsce. W końcu mogłoby się to dla niej skończyć okropnie, gdyby zabrano ją w jakieś odległe i odludne miejsce. Muszę uciekać, żeby ratować życie! Usiadła prosto, gdy te słowa pojawiły się w jej umyśle.

Niemniej jednak plan Sonii został szybko udaremniony przez ponurą rzeczywistość, gdy jeden z porywaczy wykręcił jej ramię i unieruchomił je tuż za plecami, po czym przygwoździł ją do siedzenia. Czując, jak jej skóra ociera się o szorstką poduszkę, jęknęła z bólu. „Auć! Puść mnie!”

تم النسخ بنجاح!