Rozdział 12

Wyobrażam sobie, że pytasz, skąd się wzięła polana w środku dużego miasta. Właściwie to nie jest prawdziwa polana. To miejsce w lokalnym parku, o którym lokalny departament policji wie, że robimy takie rzeczy. Kiedy nasza wataha daje im znać, blokują je, aby żaden człowiek nie mógł tam wejść. To zwykle obszar, w którym ludzcy narkomani udają się, aby się naćpać, więc zazwyczaj odrzucają to jako zły trip, jeśli się na nas natkną. To kolejny problem bezpieczeństwa zarówno dla nas, jak i dla ludzi.

Po jedzeniu Kyra i ja przebieramy się w pasujące do siebie legginsy w motyle i czarne biustonosze sportowe, a następnie robimy rozgrzewkę. O 5:30 idziemy na polanę, gdzie już zbiera się ogromny tłum. Zaczynam się denerwować, a tata to zauważa. Kładzie mi rękę na ramieniu i mówi: „To jest to, do czego tak ciężko trenowaliśmy. Jeśli ta dziewczyna na środku to Diana, to dasz radę. Powaliłeś mnie i Beau na tyłki. Zdecydowanie możesz ją pokonać. Pamiętaj tylko, przez co przeszliśmy dzisiaj, na wypadek gdyby się przewróciła”. „Pamiętam” – mówię, po czym biorę głęboki oddech: „Chodźmy”.

Adam widzi mnie i Kyrę i podchodzi do nas: „Nie musisz tego robić, wiesz. Mogę ją ukarać w inny sposób”. Patrzę na niego i mówię: „Nie dadzą mi spokoju, dopóki tego nie zrobię. Wiesz o tym równie dobrze jak ja”. Adam potrząsa głową i mówi: „Dobrze. Spotkajmy się na środku ringu”.