Rozdział 5 5

„Nic dziwnego, że Nelson przywiązuje do tego tak dużą wagę. Mając tak dużego klienta, nasza paczka nie będzie musiała martwić się o sprzedaż przez cały rok!”

„Widziałeś, jaki przystojny jest ten mężczyzna? Czy kobieta obok to jego rzekoma partnerka?”

„Myślę, że tak. Jest taka ładna! Jak im się udało wyglądać lepiej na żywo niż na zdjęciach?”

„Z bogactwem, które posiadają, moja droga.”

„Nigdy nie będziemy w stanie zrozumieć świata bogatych”.

Nelly ledwo słyszała rozmowę dochodzącą z zewnątrz, ich podekscytowanie rozbudziło jej ciekawość.

Jaki klient mógłby ich tak zachwycić?

Spojrzała na Chrisa i zobaczyła, że siedzi prosto, a jego wyraz twarzy stał się poważny.

W tym momencie ktoś wszedł do pokoju. „Chris, Nelson was woła, chłopaki”.

Chris wstał stanowczo i podszedł, tuż za nim podążyło trzech innych. Gdy mijał Nelly, zatrzymał się i ostrzegł ją: „Pamiętaj, co powiedziałem. Nie przerywaj!”

„Okej!” odpowiedziała Nelly z uśmiechem.

Po wyjściu Chrisa, cicho podążyła za nim.

Po wejściu do sali konferencyjnej Nelly zauważyła , że Nelson rozmawia z klientem. „Nie martw się, panie Morris. Jesteśmy profesjonalistami. Na pewno spełnimy twoje wymagania”. Nelson odwrócił się i uśmiechnął, gdy zobaczył Chrisa, dodając: „To najsilniejszy zespół w naszej grupie. Już znaleźli rozwiązanie twoich problemów”.

Gdy Nelson odsunął się, wzrok Nelly padł na osobę siedzącą przed nią. Jej wyraz twarzy zesztywniał.

Czy to Alpha Kilian?

Chociaż spodziewała się, że spotka go ponownie, to spotkanie było więcej niż zaskakujące.

Odwróciła wzrok, udając, że go nie zauważa, ale Alfa Kilian już ją dostrzegł wśród mężczyzn.

Nelly? Nie, to nie może być ona. Jesteśmy od siebie o całe światy. Jak mogłaby być tą samą osobą?

„Pan Morris? Pan Morris?” zawołał Nelson, przerywając myśli Alfy Kiliana. Kiedy kobieta siedząca obok niego zauważyła jego niezwykłą reakcję, podążyła za jego wzrokiem i spojrzała na Nelly.

Tłumiąc wszelkie oznaki rozpoznania, przemówiła w imieniu Alfy Kiliana: „Poproś swoją drużynę, żeby zajęła miejsca!”

Nelson gestem nakazał im usiąść. Nelly, będąc słuchaczką, a nie członkinią zespołu, wybrała miejsce najdalej od Alfy Kiliana.

Alpha Kilian dyskretnie odwrócił wzrok. „Panie Yondel, proszę przedstawić swój zespół”.

Nelson się uśmiechnął. „Chris Dunne jest najbardziej utalentowanym programistą w naszej grupie. To Tommy Hanson, Ross Donovan i Leo Galvan. Ostatnia osoba jest nowa w naszej grupie. Nie jest częścią projektu, ale jest tutaj, żeby nas posłuchać”.

Nelson celowo pominął imię Nelly. Tymczasem ona siedziała tam spokojnie, bez wyrazu, zachowując się tak, jakby nie rozpoznawała Alfy Kiliana.

Alpha Kilian patrzył na nią przez chwilę, mając nadzieję, że znajdzie w niej coś znajomego. Ale nie mógł znaleźć żadnych śladów.

„Alpha Kilian, mamy inne miejsca, do których później pójdziemy. Czy możemy zacząć teraz?” Lara, jego plotkowana partnerka, zachęciła.

Odwrócił wzrok i skinął głową. „Zaczynajmy.”

Chris wstał i zajął się kwestiami, które poruszył Alpha Kilian. Jednak Alpha Kilian nie zwracał na to uwagi. Co chwilę rzucał ukradkowe spojrzenia na Nelly, która pilnie zapisywała notatki w swoim notesie.

Od czasu powrotu Nelly przygotowywała się na dzień, w którym Alpha Kilian odkryje jej prawdziwą tożsamość. Choć to spotkanie było nagłe, było lepsze niż gdyby zobaczył ją bezpośrednio z dziećmi.

Spotkanie trwało około dwudziestu minut.

Na koniec Nelson spojrzał na Alphę Kiliana. „Co pan o tym myśli, panie Morris?”

Zamyślony Alfa Kilian milczał.

Lara zabrała głos: „Panie Yondel, pańska propozycja jest rzeczywiście imponująca. Najpierw musimy ją jednak omówić wewnętrznie. Gdy już podejmiemy decyzję, przekażemy panu odpowiedź”.

Nelson spanikował, ale nie miał innego wyjścia, jak tylko przyjąć jej słowa. „Tak, proszę się nie spiesz. Jeśli pan Morris lub twoja sfora mają jakieś inne prośby, zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby je spełnić”.

Uśmiechając się, Lara skinęła głową, zebrała dokumenty i spojrzała na Alphę Kiliana. „Alpha Kilian, chodźmy.”

Wstał i miał zamiar wyjść, ale gdy dotarł do wejścia do sali konferencyjnej, odwrócił się i spojrzał Nelly w oczy. „Jak się nazywasz?”

Nelly i wszyscy inni w pokoju byli oszołomieni i zwrócili wzrok w jej stronę.

Nelly zachowała spokój, rzuciła okiem na Larę, po czym skłamała: „Sally”.

Sally... Oczywiście. Nie może być osobą, za którą ją uważałem.

Chociaż wyglądali podobnie, ich strój, zachowanie i makijaż były zupełnie inne.

Alpha Kilian odwrócił wzrok i odszedł.

Wszyscy wymienili zdziwione spojrzenia w sali konferencyjnej. Co Alpha Kilian próbował osiągnąć?

Po ich odejściu powrócił Nelson. „Czy znasz pana Morrisa, Nelly?”

„Nie.” Nelly spokojnie pokręciła głową.

„Dlaczego powiedziałaś, że masz na imię Sally?” zapytał zdezorientowany Nelson.

„Zapytał tak swobodnie, więc odpowiedziałam swobodnie” – wyjaśniła Nelly, chcąc odejść od incydentu.

Chris, jak zwykle spostrzegawczy, nie uwierzył w jej wyjaśnienia. Spojrzał na nią i mruknął: „Kobiety zawsze komplikują sprawy”. Po tych słowach wstał i wyszedł.

Nelly była bez słowa.

Co to ma wspólnego ze mną?

Gdy szła do wyjścia, Nelson ją zatrzymał. „Nelly, czy wiesz, kim jest kobieta obok pana Morrisa?”

„Nie.” Nelly pokręciła głową, nie chcąc zagłębiać się w nic związanego z Alphą Kilianem.

„Ona jest plotkowaną partnerką pana Morrisa. Czy rozumiesz, co próbuję powiedzieć?” – ostrzegł Nelson. „Ona jest jego zaufaną asystentką, odgrywającą kluczową rolę w ustaleniu, czy nasza propozycja zostanie wybrana. Decyzja leży całkowicie w jej rękach”.

„I?” zapytała Nelly.

Nelson westchnął, zirytowany. „Pan Morris jest wciąż młody i pragnie nowych doświadczeń. Jednak przez ostatnie kilka lat Lara była wobec niego lojalna. Pamiętaj, co mówię. Nie obrażaj jej, bo żadnemu z nas nie będzie dobrze”.

Nelly nie mogła nic więcej powiedzieć.

Nelson naprawdę się o nią troszczył. Zamiast ją odpychać, chciał, żeby się chroniła.

„Nie martw się. Nawet jeśli wszystkie kobiety są przyciągane przez urok Alfy Kiliana, on nic dla mnie nie znaczy. Będę go unikać jak ognia”.

Dopiero wtedy Nelson skinął głową z ulgą. „Dobrze, rozumiesz. Nie kop sobie grobu”.

Nelly spokojnie posłuchała jego rady.

Lara stała za drzwiami, a na jej ustach malował się niepokojący uśmieszek, gdy podsłuchiwała ich rozmowę.