Rozdział 45

W tym momencie Dicken już mnie puścił. Oparł się o ścianę z zadowolonym wyrazem twarzy, jego ogon żartobliwie machnął po moich łydkach, gdy wpatrywał się we mnie skośnymi oczami.

Był takim przerażającym facetem. Wiedział, czego się boję, jakie są moje słabości i czego potrzebuję. Dlatego oferta, którą przedstawił na stole negocjacyjnym, była tak atrakcyjna.

Biorąc pod uwagę moje spotkanie z nim, gdy byłem dzieckiem, było tak, jakby utkał wielką sieć, aby mnie w nią złapać. Wtedy zasiał w mojej podświadomości nasiono, które zapuściło korzenie i wyrosło w moim umyśle. Już wtedy był jak pająk, gdy obserwował, jak stawiam krok za krokiem, wchodząc coraz głębiej w sieć, którą utkał. A kiedy zdążyłem zareagować, nie było już odwrotu. Nie mogłem się powstrzymać od myśli, że ze swoim intelektem, intrygami i chytrością musiał mieć inteligencję na tym samym poziomie co ludzie!