Rozdział 198

Zmarszczyłam brwi, odwracając głowę, żeby na niego spojrzeć. Nawet w ciemnościach mogłam zobaczyć jego postać na łóżku obok mojego.

„Tak, szepnęłam, zamykając oczy. „Chyba oboje jesteśmy”.

Znów milczał przez jakiś czas. Potem, bez słowa, usłyszałam skrzypnięcie jego łóżka i otworzyłam oczy, by zobaczyć, jak zbliża się do mnie w ciemności. Żadne z nas nie powiedziało ani słowa, gdy podniósł koc na moim łóżku i wpełzł do mnie. Powoli objął mnie ramionami, przyciągając tak blisko, że mogłam poczuć bicie jego serca przez koszulę. To wydawało się takie naturalne; przypomniało mi noc, którą spędziliśmy razem w domku w lesie. Pokój był cichy, wypełniony tylko cichym dźwiękiem naszych zsynchronizowanych oddechów, gdy powoli odpływaliśmy w bezsenny sen razem.