Rozdział 582

Kiwam głową, pełna zapału, i zaczynam znów pchać. I pchać, i pchać. Łapię oddech, kładąc się i dysząc, gdy czuję, że skurcz się kończy, i patrzę na Corę, by poprosić o instrukcje. Zamiast radosnego uśmiechu widzę, jak wymienia dziwne spojrzenie z Hankiem.

„Co?” – pytam, próbując usiąść i jęcząc z bólu, który przeszywa moje plecy. „Co się dzieje? Gdzie jest moje dziecko?”

„Coś nie tak?” pyta Sinclair, nagle spięty obok mnie. Po jego głosie mogę wywnioskować, że bardzo się stara, żeby pozostać nieruchomym i opanowanym, żeby pozwolić lekarzom wykonywać swoją pracę. Bezczynność i przerzucanie odpowiedzialności na kogoś innego – bez względu na to, jak bardzo przewyższają go w swojej wiedzy – nigdy nie były jego mocną stroną. Mój kumpel chce się w to zaangażować.