Rozdział 4

Punkt widzenia Adama

Chcę rozwodu.

Te słowa nieustannie krążą mi po głowie.

Ze wszystkich gównianych rzeczy, których miałem przyjemność słuchać — a uwierz mi, jako CEO słyszę wiele bzdur — Alexis prosząca o rozwód znikąd musi być najgorszym. Jestem mężczyzną, który jest dumny ze swojej siły i umiejętności radzenia sobie z sytuacjami, bez względu na to, jak nieoczekiwane są. To część pracy, ale z jakiegoś powodu nie jestem w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa ani ruszyć nogami, dopóki ona nie wsiądzie do samochodu z moim wujkiem. Kiedy w końcu odzyskuję zmysły, jej już dawno nie ma, pozostawiając mnie, bym utonął w basenie szoku, który wywołała.

Jestem zszokowany jej zuchwałością; sposobem, w jaki spojrzała mi w oczy, gdy uderzyła mnie tymi słowami. Zimne orzechowe oczy Alexis całkowicie zdradziły potulną i nieśmiałą cechę, z której zawsze go znałem. Jestem równie zszokowany sobą, że faktycznie mnie to dotknęło, podczas gdy nie powinienem był mrugnąć okiem, w końcu nigdy nie chciałem się z nią ożenić. Przez trzy lata mieszkania z Alexis czułam się, jakbym była w niewoli, spowodowanej jej oszustwem i apodyktyczną postawą mojego dziadka.

Nigdy nie obchodziła mnie Alexis, ale dźwięk rozwodu całkowicie mnie znieczulił, że nie jestem w stanie jasno myśleć, dopóki drzwi mojego samochodu się nie otworzą i nie przypomną mi, że wciąż stoję przed cmentarzem. Mój osobisty asystent wychodzi z samochodu i mówi.

„Sir, pana spotkanie z Taylor Enterprises jest za trzydzieści minut. To ponad godzina jazdy stąd, powinniśmy już iść, jeśli-”

„Odwołaj to”, mówię, wracając do samochodu, nie będąc w pełni sił, by cokolwiek przetworzyć, nawet spotkanie, którego wynik był wart miliony dolarów. Mój asystent podąża za mną w pośpiechu, wyraźnie zdezorientowany.

„Ale proszę pana, to nie jest jedyne spotkanie na dziś. Ma pan też…” Zaczyna odczytywać mój napięty harmonogram na ten dzień, gdy w końcu wsiadam do samochodu.

„Anuluj je wszystkie!” mówię, osiadając na skórzanych siedzeniach powoli tracącego zdolność oddychania, „Wsiadaj i pozbądź się negatywnych emocji, które wypływają ze mnie falami”, mruczy swoją odpowiedź, zanim siada na siedzeniu kierowcy i wyjeżdża samochodem z parkingu cmentarza. samochodu i poluzowuje mój krawat w tym samym czasie, gdy czuję, że mam włączoną cholerną klimatyzację”. rozkazuję mu, nie mogąc powstrzymać gniewu i irytacji odbijających się w moim głosie. W końcu zauważam

Dojeżdżamy do autostrady, powietrze wydobywa się nie tylko z klimatyzacji w samochodzie, ale czuję, jak ciepło unosi się ze mnie i nawet poluzowanie kilku guzików mojej koszuli nie pomogło. Wszystko, o czym mogę myśleć, to Alexis i przeklęty rozwód. Mój szok dawno minął i teraz gotuję się w niczym innym, jak tylko wściekłości, graniczącej ze wściekłością.

Kim ona, do cholery, myśli, że jest?

Skąd bierze się jej śmiałość i chęć podjęcia decyzji o rozwodzie?

Jeśli ktoś powinien prosić o rozwód, to ja. To ja poślubiłem ją wbrew swojej woli. To ona uznała mnie za tak nieodpartego, że posunęła się do tego, że mnie odurzyła, żeby mnie mieć. Jeśli ktoś zasługuje na to, żeby rzucić jej papiery rozwodowe w twarz, to ja, ale ta myśl nigdy nie przeszła mi przez myśl.

Jest dobrą sekretarką, obowiązkową, wydajną i zawsze na moje skinienie. Jest też dobrą żoną, nigdy mi nie przeszkadza i nie potrzebuje uwagi. Alexis przyjmuje wszystko, co jej daję; mało czasu, nieregularny seks i mało komunikacji, wszystko, co uznałam za stosowne w naszym związku.

Nagła zmiana sprawia, że łamię sobie głowę, myślę o różnych możliwościach i wszystkich rzeczach, które mogły pójść nie tak. Myśl przechodzi mi przez głowę i nasila mój gniew w sposób, którego nawet nie potrafię zrozumieć.

„Dowiedz się, czy Alexis ostatnio się z kimś spotykała. Zwłaszcza z mężczyznami”. Mówię. Mój asystent patrzy mi w oczy przez lusterko wsteczne. Jego oczy nie potrafią ukryć zaskoczenia, że proszę go, żeby przyjrzał się mojej żonie i możliwości, że spotyka się z innymi mężczyznami. Nie mogę wykluczyć wszystkich możliwości, a jeśli Alexis naprawdę mnie zdradza, przysięgam na Boga...

Mój telefon wibruje obok mnie na skórzanych siedzeniach. Na ekranie pojawia się imię Samanthy w powiadomieniu o wiadomości. Pyta mnie, kiedy następnym razem będę dostępny na wizytę u lekarza. Widząc wiadomość Samanthy, gasi mój gniew, ale pozostawia mnie z o wiele bardziej niepokojącymi emocjami. Myślałem o wszystkich powodach, dla których moja cicha żona nagle prosi o rozwód, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że powodem może być zapłodnienie kobiety, którą kiedyś kochałem.

Myślę o tym dniu dwa miesiące temu, kiedy po raz kolejny pozwoliłem, aby alkohol zaprowadził mnie do podjęcia najgorszych decyzji. Wszystko, co musiałem zrobić, to odebrać Samanthę z lotniska, zawieźć ją do hotelu i wrócić do domu. Zamiast tego przyjąłem zaproszenie, aby napić się drinka w jej pokoju hotelowym; dla starych czasów, jak to nazwała. Tego wieczoru zrobiliśmy coś więcej niż tylko wypiliśmy drinka, a efektem jest dziecko rosnące w Samancie. Nie mogę nazwać tego błędem, ale głęboko w środku wiem, że nigdy nie powinno się to zdarzyć. Nigdy nie powinnam dać się skusić na myśl o tym, jak będę się czuć będąc w Samancie po trzech latach.

Chcę dziecka. To moje dziecko i nie planuję go stracić, ale ma to swoją cenę, której nigdy nie uważałam za problem, a mianowicie rozwód z Alexis. Nie mogę pozwolić, aby Alexis się ze mną rozwiodła. Potrzebuję jej. W biurze i w domu. Jest moją sekretarką od siedmiu lat i nikt nie potrafi wykonywać jej pracy tak jak ona. Płacę jej też dobrze i upewniam się, że jako moja żona niczego nie potrzebuje. Jak ona w ogóle planuje przetrwać beze mnie? Czy myśli, że prosząc o rozwód, postawiła się na wyższym poziomie ode mnie? W jaką grę teraz ze mną gra? Ha! Kobiety myślą, że mogą żyć bez mężczyzny i jego wsparcia.

Kiedy głębiej się nad tym zastanawiam, myślę także o tym, jak temu zaradzić.

Muszę po prostu zrobić coś, żeby ją zainteresować.

„Co lubią kobiety?” – zapytałem mojego asystenta.

Na początku się waha, zaskoczony nagłym pytaniem, zanim odchrząknie i odpowie: „Eee, chyba designerskie torby i, och, kwiaty”.

Przeglądam już sklep internetowy na moim telefonie, klikając każdą drogą torbę, która wpadnie mi w oko, aż zamówię już taką, która wystarczy jej na cały rok. Następnie zatrzymujemy się w kwiaciarni w drodze do domu. Okazuje się, że jest tam ponad sto tysięcy kwiatów i nie mogę się zdecydować, który kupić dla Alexis, ponieważ najwyraźniej kobiety mają swoich faworytów, jeśli chodzi o tak trywialne rzeczy jak kwiaty. Ostatecznie wybieram lilie, ponieważ pracownik kwiaciarni twierdzi, że to ulubiony kwiat większości kobiet.

Potem wracam do domu, mając w głowie tylko jedną myśl: nie pozwolę Alexis na rozwód.