Rozdział 7 Rany, musisz słuchać

W pudełku restauracyjnym Rany był owinięty w wystarczającą ilość ciepła. Po wypiciu miski gorącej zupy z kurczaka, jego blada twarz odzyskała trochę koloru. Jego apetyt również był dobry, zjadł dużą miskę ryżu.

Kiedy prawie skończył jeść, Leo powoli zapytał: „Gdzie nocujesz?”

Rany napił się z połowy miski zupy z kurczaka i wymamrotał dwa słowa: „Twój dom”.

"?..."

„Żartuję”. Odłożył miskę i zmrużył oczy. „Najpierw zatrzymajmy się w hotelu. Muszę być bardziej powściągliwy”.

Leo wpatrywał się w niego i potajemnie zaciskał zęby. Ten dzieciak jest całkiem sprytny. Nie jest tak grzeczny i posłuszny, jak się wydaje!

"Jestem wypchany."

Leo wstał pierwszy. „Załóż płaszcz, zabiorę cię do hotelu”.

Rany powoli założył kurtkę puchową i owinął się szalikiem, który zakrywał większą część jego twarzy.

Leo się zaśmiał: „Tak bardzo boisz się zimna?”

„Cóż, nie chcę się przeziębić.”

„ To dlaczego nie nosisz czapki?”

Podniósł swoje jasne oczy i powiedział: „Tak się spieszyłem, żeby wyjść, że zapomniałem”.

Leo był naprawdę rozbawiony i pogłaskał go po głowie: „Jutro kupię ci nowy”.

Lekko pogłaskał jej ciepłą dłoń, w jego oczach pojawiły się gwiazdy. „Czy spotkamy się jutro?”

Leo poczuł, jakby piórko musnęło czubek jego serca. Szybko cofnął rękę i powiedział: „Tak, ale musisz poczekać, aż skończę pracę po południu”.

„Czekam na ciebie.”

"Eee."

…

Leo zarezerwował hotel. Pomógł Rany'emu wnieść walizkę do pokoju i powiedział delikatnie: „Zadzwoń do obsługi klienta, jeśli czegoś potrzebujesz, albo zadzwoń do mnie, a ja poproszę kogoś, żeby to załatwił”.

Rany skinął głową. „Zrozumiałem”.

„Idź wcześnie spać, ja już wychodzę.”

„Poczekaj chwilę.”

Zatrzymał tę osobę, otworzył walizkę, wyjął pudełko z prezentem i wręczył je tej osobie.

Leo uniósł brwi. „Co to jest?”

Rany uśmiechnął się i powiedział: „Prezent świąteczny”.

Przez chwilę stał oszołomiony, ale potem przypomniał sobie, że dziś sąświęta Bożego Narodzenia...

Spojrzał na pudełko z prezentem przed sobą, w gardle poczuł lekką suchość. „Nie przygotowałem dla ciebie prezentu”.

Rany pokręcił głową. „Spokojnie, po prostu to przygotowałem”.

Leo nie przyjął prezentu. Zamiast tego chwycił smukły biały nadgarstek, przyciągnął Rany w ramiona i delikatnie ją przytulił.

Oczy Rany'ego rozszerzyły się i zamarł.

Wystarczyło kilka sekund, aby Leo odszedł i wziął pudełko z prezentem, mówiąc: „Dziękuję”.

„Nie… proszę bardzo…”

„Już wychodzę. Do zobaczenia jutro”.

"Do zobaczenia jutro."

*

Leo opuścił hotel i wsiadł do samochodu. Zamiast od razu uruchomić samochód, najpierw otworzył pudełko z prezentem.

W środku znajdowała się książeczka z obrazkami wielkości dłoni, każda z nich przedstawiała urocze wersje Leo : w windzie, oparty o framugę drzwi, rozdający babeczki, siedzący w samochodzie...

Rany narysował niemal każdą scenę, jaką zobaczył z Leo w willi w ciągu tych dwóch dni.

Temperatura albumu, na czubkach jego palców, sprawiła, że jego serce zdrętwiało. Po długiej ciszy Leo uśmiechnął się powoli i powiedział, że to było po prostu przygotowane od niechcenia, co za mały kłamca.

Przejrzał album dwukrotnie, położył go na siedzeniu pasażera i odjechał z uśmiechem na ustach.

*

Następnego ranka Rany był półprzytomny, gdy obudził go dzwonek telefonu. Sięgnął po telefon i odebrał, a w słuchawce rozległ się głęboki, przyjemny głos.

„Czy jeszcze nie śpisz?”

Zamknął oczy, wtulił się w kołdrę i nucił stłumionym głosem.

„ Zamówiłem ci śniadanie, wstań i zjedz zanim pójdziesz spać.”

"Nie jestem głodny, nie jem."

„Rany, posłuchaj mnie.”

Namawiający ton sprawił, że uszy Rany zrobiły się czerwone. Podniosła kołdrę i mruknęła: „Mam to, wstawaj...”

Leo, który siedział w biurze, odłożył słuchawkę, gdy usłyszał cichy odgłos wstawania z łóżka.

"Bum bum bum."

"Wchodzić."

Asystent Shen Jin otworzył drzwi i powiedział: „Szefie, Rany jest tutaj”.

Leo przestał się uśmiechać i podniósł teczkę leżącą na stole. „Wpuść go”.

"OK."

Po wyjściu Shen Jina, wszedł Jingle z pudełkiem prezentu w ręku, uśmiechając się i wołając: „Leo”.

„Przyszedłeś tak wcześnie, co się stało?”

Jingle położył pudełko z prezentem na stole. „Proszę, spóźniony prezent świąteczny. Chciałem poczęstować cię wczoraj wieczorem, ale byłeś zajęty. Dam ci prezent dzisiaj”.

Leo spojrzał na niego, jego brwi były obojętne. „Tak”.

Jingle był trochę rozczarowany. „Dlaczego nie otworzysz i nie zajrzysz? Wybrałem to ostrożnie”.

„Wkrótce mam poranne spotkanie”.

Nacisnął kącik ust i powiedział: „Okej, ja też idę do firmy. Czy masz czas, żeby zjeść razem kolację dziś wieczorem?”

„Już ustalone.”

Światło w oczach Jingle'a całkowicie przygasło. „Więc poczekaj, aż będziesz miał czas, wychodzę”.

"Eee."

Jingle zeszła na dół z ponurą miną. Nie zrobiła nawet dwóch kroków, wychodząc z windy, gdy usłyszała plotkujące dwie recepcjonistki.

„Szef jest dziś w dobrym humorze! Powiedziałem mu cześć dziś rano i on nawet skinął mi głową!”

„Co do cholery! Czy to prawda?! Czy masz jakieś widzenia?”

„Naprawdę? W powieściach szefowie często są zakochani, wbrew swojemu zwyczajowemu zachowaniu. Myślisz, że szef...”

„Cichooo! Nie rozmawiaj o tym w godzinach pracy”.

„OK , OK…”

Jingle spojrzał na dwie osoby, które odzyskały swoje pogodne uśmiechy, po czym opuścił budynek Huarui ze zmarszczonymi brwiami.

*

W apartamencie hotelowym Rany nie był już senny po śniadaniu. Po skończeniu malowania przebrał się, założył kurtkę puchową, owinął się szalikiem i wyszedł.

Kupił bukiet kwiatów w pobliskiej kwiaciarni i wziął taksówkę, aby pojechać na cmentarz na przedmieściach.

Niebo w Pekinie było szare. Po wyjściu z autobusu długo szukał, opierając się na swojej mglistej pamięci, aż zatrzymał się przed nagrobkiem.

Kobieta na nagrobku nazywała się Qiao Xi. Miała piękny uśmiech i łagodne oczy, dokładnie takie same jak Rany'ego.

Qiao Xi urodziła go przedwcześnie i zmarł z powodu silnego krwotoku. Nigdy nie widział człowieka i nie był w stanie przypomnieć sobie nawet najmniejszego wspomnienia o swojej matce.

Rany przykucnął, otrzepał kurz, odłożył kwiaty i opowiedział nagrobkowi o swoim i Lucasa życiu w Mieście w Obłokach w ciągu ostatnich kilku lat. Wstał i pożegnał się, aż z nieba zaczął padaćśnieg.

Gdy wychodziłem z cmentarza i przygotowywałem się do taksówki, zadzwonił mój telefon komórkowy.

Usiadł przy klombu i odebrał telefon: „Dzień dobry”.

Leo wyczuł, że coś jest nie tak z jego głosem. „Czemu masz taki nosowy głos?”

Rany prychnął. „Na zewnątrz jest za zimno”.

„Wyszedłeś? Gdzie poszedłeś?”

„Cmentarz na przedmieściach, żeby zobaczyć moją matkę”.

Leo zmarszczył brwi. „Masz na sobie tylko kurtkę puchową?”

„Tak, Leo, pada śnieg i jest tak zimno.”

„Skończyłeś już czytać?”

"Eee."

„Weź natychmiast taksówkę z powrotem.”

Spojrzał na ekran telefonu i powiedział: „Jest wpół do jedenastej. Robisz sobie przerwę na lunch?”

„Zrób sobie przerwę, chodź tutaj, zaproszę cię na lunch”.

„ Nie mogę wziąć taksówki”. Strząsnąłśnieg z nóg. „Przyjedź po mnie”.

Leo uśmiechnął się. „Rany, powiedziałeś, że wrócisz do Jing City, żeby mnie zdobyć, dlaczego czuję, że dajesz mi szansę, żebym zdobył ciebie?”

Rany również się zaśmiał: „Idziesz czy nie? Jeśli nie, wrócę sam”.

„Poczekaj na mnie pół godziny.”

"Dobry."