Rozdział 1

Punkt widzenia ARI

Mój mąż i szef Daniel śmieje się z każdego żartu, który wychodzi z ust jego pierwszej miłości, podczas gdy ja patrzę na nich przez szklane drzwi oddzielające jego biuro od mojego. Sumiennie przygotowywałam dokumenty, które wymagały jego podpisu, a także ustalałam jego spotkania na ten dzień, tak jak robiłam to przez 7 lat jako jego sekretarka, ale od czasu przybycia Samanthy nie byłam w stanie wykonać żadnej pracy.

Czuję ukłucie w piersi za każdym razem, gdy Daniel się śmieje, prawie płaczę na myśl, że nigdy nie śmiał się tak przy mnie. Wpatruję się w jej szczupłą sylwetkę, jej bujne czarne włosy, które wracają na swoje miejsce, nawet gdy odrzuca głowę do tyłu w śmiechu, i wdzięk w każdym z jej ruchów. Samantha jest uosobieniem kobiecej gracji, a każda z jej cech jest dowodem na to, dlaczego Daniel był nią zauroczony, mimo że rozstali się lata temu. Mimo że mnie poślubił.

Ciemne więzy jego biura nagle opadają, blokując mi widok na nich oboje i teraz widzę tylko czerń. To tak, jakby Daniel próbował powstrzymać mnie przed wścibstwem, mimo że jestem jego żoną, a prywatność nie powinna być czymś między nami, szczególnie jeśli chodzi o kobietę, którą kiedyś tak bardzo kochał.

Nadal pamiętam, jak bardzo byłem zszokowany, gdy podeszła do mnie wcześniej, obcasy stukały niezwykle wyrafinowanie o kafelki w biurze. Zobaczyłem stopy odziane w błyszczące czerwone obcasy, zanim podniosłem głowę, by na nią spojrzeć.

„Alexis, nie wiedziałam, że nadal tu pracujesz! Nie mogę uwierzyć, że Daniel nadal każe ci pracować, nawet po tym, jak oboje się pobraliście. Ten facet jest czymś, prawda?”

Powiedziała, uśmiechając się słodko, z krwistoczerwonymi ustami, które wyglądałyby na mnie przerażająco, gdybym odważyła się wypróbować ten odcień szminki. Nie mogłam mówić, złapana w szoku, patrząc jej twarzą w twarz po tylu latach, zwłaszcza że nadal miała tę samą aurę bogactwa i pewności siebie, którą zawsze wiedziałam, że posiada. Przez ułamek sekundy sprawiła, że poczułam się niepewnie w moim szarym stroju biurowym i ciasno spiętych włosach, a także w fakcie, że miałam mało makijażu lub nie miałam go wcale.

"Samantho!"

Głos Daniela wyrwał mnie z transu, w którym tkwiłam, gdy wyszedł ze swojego biura i tam, tuż przede mną, przytulił ją tak mocno, jak starego przyjaciela, zanim zaprowadził ją z powrotem do swojego biura, nie poświęcając mi nawet jednego spojrzenia.

Teraz są sami w jego biurze, żaluzje są zasunięte, więc nie mogę ich widzieć, ale mogę tylko słyszeć ich stłumione głosy i jego własny śmiech od czasu do czasu. Nieswojo wiercę się na siedzeniu za każdym razem, gdy się śmieją, mocno ściskając krawędzie mojego stołu i będąc zbyt zdezorientowaną, aby wykonać jakąkolwiek pracę, podczas gdy oni oboje są tam zamknięci.

Wpatruję się w kalendarz na moim stole. Dzisiejsza data jest zaznaczona czerwonym markerem i głęboko wzdycham. Czy on w ogóle wie, że dziś jest nasza trzecia rocznica ślubu? Co roku wydaje się, że jestem jedyną osobą, która o tym pamięta, a teraz, po pojawieniu się Samanthy, mogę już powiedzieć, że dzisiejszy dzień minie jak kolejny dzień.

Wiedziałam, że ona dziś przyjedzie. Bycie jego sekretarką to jedyny powód, dla którego wiedziałam, co Daniel wolałby przede mną ukryć. Już poinformował mnie o nowej partnerce biznesowej, która dopiero dwa miesiące temu wróciła do kraju i będzie w biurze o każdej porze. Czego nie wiedziałam lub powinnam powiedzieć, co celowo przede mną zataił, to że tak zwaną partnerką biznesową była Samantha Bradley i być może dlatego jest bardziej zimny i obojętny niż zwykle od czasu jej powrotu.

Moje serce boli, gdy to sobie uświadamiam, ale boli jeszcze bardziej, ponieważ nie mogę nic z tym zrobić. Nigdy nie miałam miejsca w sercu Daniela, ale on był jedynym w moim. Kochałam go od momentu, gdy wiele lat temu uratował mi życie, ale to samo mogę powiedzieć o nim.

Zawsze mi przypomina, nawet bez słowa, że nasze małżeństwo to nic innego, jak próba spełnienia życzeń jego dziadka i wiedziałam, że gdyby postawił na swoim, nigdy by na mnie nie spojrzał dwa razy, nie mówiąc już o ślubie ze mną.

Miłość dziadka do mnie jest chyba jedynym powodem, dla którego wciąż jestem zdrowa na umyśle w tym pozbawionym miłości małżeństwie. Stary człowiek nigdy nie przestaje pokazywać, jak bardzo mnie ceni, ale czy to kiedykolwiek wystarczyło? Jestem żoną Daniela, a nie jego rodziny.

Zegar tyka w nieskończoność, a Daniel nadal jest z nią.

Ich śmiech nagle cichnie i ledwie słyszę, co mówią. Nie mogąc się już powstrzymać, wstaję, zanim niepokój mnie zabije. Jestem jego żoną i zasługuję na to, żeby wiedzieć, co się dzieje. Aby wyglądać naturalnie, szybko robię dwie filiżanki kawy. W końcu jestem jego sekretarką i to część mojej pracy.

Nerwowy pot pojawia się na moim czole, gdy niepewnie idę do jego biura. Gwałtownie wciągam powietrze, otwieram drzwi i wchodzę. Moje serce ściska się na widok ich obojga, zrelaksowanych w swoim towarzystwie, siedzących tak blisko siebie na jednej z kanap w jego biurze. Przełykam ślinę i próbuję podejść do stołu z największą pewnością siebie, jaką potrafię zebrać.

„Zrobiłam kawę”. Mówię, ale oni nawet nie zauważają mojej obecności, zatraceni w sobie i tym, o czym rozmawiali. Przez chwilę przyglądam się Samancie, obserwując, jak kręci palcami swoje wiśniowo-blond włosy, siedząc z jedną nogą skrzyżowaną na drugiej, odsłaniając prowokującą ilość ud, uśmiechając się tak promiennie, że nie mogę stwierdzić, czy udaje.

Chcę się odwrócić i odejść, ale moje stopy odmawiają mi posłuszeństwa. Nie mogę po prostu tak odejść. Jak długo będę siedzieć cicho i to znosić?

„Sir” – wołam, patrząc prosto na Daniela. Jesteśmy małżeństwem, ale on zawsze przypomina mi, że w pracy zwracam się do niego jak do szefa. Daniel nawet nie robi ruchu, żeby na mnie spojrzeć, a we mnie narasta gniew, powoli wrzący.

„Sir” – wołam ponownie i wtedy w końcu spogląda na mnie zimnym spojrzeniem, które niemal mnie odstrasza, ale pozostaję stanowcza pod jego spojrzeniem.

„Muszę z tobą o czymś porozmawiać, to ważne”. Kłamię w żywe oczy. Czuję, jak wzrok Samanthy mnie pali, ale staram się na nią nie patrzeć, bo boję się, że moja pewność siebie ucieknie, jeśli to zrobię.

Daniel po prostu machnął na mnie ręką.

„To może poczekać. Jak widać, mam gościa”.

„Nie może czekać” – mówię jeszcze bardziej stanowczo, ale on już znów się uśmiecha i słucha, jak Samantha mówi jak nastoletni chłopiec cierpiący z miłości. Dzwonię do niego jeszcze kilka razy i nie mogąc się dłużej powstrzymać, nazywam go po imieniu.

"Danielu!"

Oboje patrzą na mnie z mieszanymi minami. Ta Daniela to czysta złość, a Samantha jest ewidentnie zirytowana. Wiem, że nigdy mnie nie lubiła, a kiedy byłam tylko jego sekretarką, a ona dziewczyną, narzekała na każdą rzecz, którą robiłam.

„Danielu, co to jest? Czy tak pozwalasz pracownikom na brak szacunku?” Mówi to z absolutną odrazą i brakiem szacunku.

Jestem oszołomiony jej słowami, tak oszołomiony, że parskam śmiechem. Pracowniku? Ona śmie tak o mnie mówić, nawet gdy doskonale wie, że nie jestem tylko pracownikiem.

Daniel wstaje, jego wysoka sylwetka rzuca na mnie cień, podczas gdy ja mocno ściskam tacę z kawą.

„Alexis, wyjdź. Natychmiast.” Rozkazuje, a ja jestem tak przepełniona bólem, że moje ręce się trzęsą, a usta drżą.

„Dlaczego miałbym 1? Mam wszelkie powody, żeby być w tym pokoju i mam wszelkie prawo mówić, abyście mnie słuchali”.

Samantha natychmiast wstaje.

„Wygląda na to, że twoja żona ma ze mną problem i nie będę tu siedzieć i znosić takich obelg”.

Zaczyna odchodzić, a Daniel oczywiście idzie za nią. Próbuję zejść jej z drogi, ale moja próba kończy się niepowodzeniem, gdy jej ramię mocno uderza w moje w sposób zbyt gwałtowny, by uznać go za niezamierzony. Wypuszczam tacę z rąk i zataczam się do przodu, a gorąca kawa wylewa się na jej bardzo drogą sukienkę i moją. Krzyczy, odsuwając się ode mnie, tylko po to, by w następnej sekundzie spojrzeć na mnie gniewnie.

„Co do cholery jest z tobą nie tak?” krzyczy. Daniel rzuca się do niej w mniej niż minutę, krzątając się nad jej poplamioną sukienką i nawet oferując jej swoją chusteczkę, podczas gdy ja stoję tam, oblana kawą, podczas gdy mój mąż zajmuje się inną kobietą. Czuję, jak łzy szczypią mnie w kącikach oczu, ale co czyni mnie płacz przy tej kobiecie?

„Nie mogę uwierzyć! Co ja ci zrobiłam? Nienawidź mnie ile chcesz, ale są pewne granice, których nie możesz przekroczyć, a ty je przekroczyłeś”. Mówi ponownie, kipiąc niepohamowaną złością.

Daniel odwraca się do mnie, jego oczy są ciemne od wściekłości. To sprawia, że drżę. Czuję niewyobrażalny ból, wiedząc, że jest na mnie zły z powodu innej kobiety.

„Przeproś natychmiast!” – rozkazuje, a ja prycham. Jak on może tam stać i brać jej stronę, skoro nic złego nie zrobiłam?

„Dlaczego miałbym to zrobić? Nie zrobiłem nic złego. Ona na mnie wpadła!” – bronię się, mój głos się łamie. Usta drżą.

„Nic takiego nie zrobiłam!” Samantha broni się, ale jej oczy opowiadają inną historię.

„Słyszałaś mnie, Alexis. Przeproś ją natychmiast” – mówi Daniel, wciąż uważnie na mnie patrząc. Prawie się śmieję, że po trzech latach małżeństwa patrzy mi prosto w oczy tylko wtedy, gdy w grę wchodzi inna kobieta.

Kręcę głową, bo trudno mi w to wszystko uwierzyć.

„Więc wierzysz jej, a nie mnie? Wierzysz jej słowom, ale moje nie mają znaczenia? Jestem twoją żoną”.

„Żona, której nigdy nie chciałem poślubić!” – krzyczy i rozbija to, co zostało z mojego złamanego serca.