Rozdział 343

Nina

Moi przyjaciele i ja siedzieliśmy przy ogniu, cicho słuchając trzasku drewna i dźwięków lasu wokół nas. Było tak ciemno, że nie widzieliśmy nic poza słabym pomarańczowym blaskiem rzucanym przez pierwszy. Wszystko poza tym było niczym innym jak atramentową czernią, pomimo faktu, że księżyc był w pełni na niebie. To nie miało sensu; musiał być jakiś czar na tym lesie, jakby ktoś próbował nas spowolnić lub sprawić, że się zgubimy.

Wszyscy byliśmy wyczerpani, ale nikt z nas nie czuł się na tyle bezpiecznie, żeby spać. Co jakiś czas słyszeliśmy jakiś dziwny dźwięk w lesie i wszyscy podskakiwaliśmy ze strachu, gorączkowo świecąc latarkami w ciemność, tylko po to, żeby odkryć, że nic tam nie ma. Czuliśmy się, jakby ktoś nam robił figle. Może, jeśli wystarczająco dużo razy damy się nabrać i pomyślimy, że wszystkie słyszane przez nas dźwięki pochodzą z naszej głowy, ktoś zaatakuje nas z cienia. To było jak chłopiec, który krzyczał „Wilk!”.