Rozdział 4

Diana

Po nieprzyjemnym spotkaniu z Betą Masonem wybiegam z domu i pędzę w stronę Omega District tak szybko, jak tylko nogi mnie niosą, całkowicie zapominając, żeby spakować sobie kolację przed wyjściem. Ale wolałbym być głodny, niż zostać w tym miejscu jeszcze sekundę dłużej, czując mdłości na widok tego potwora

Dzisiaj, kiedy się budzę, robię to z wielkim uśmiechem. Chichocząc, zeskakuję z łóżka i przeciągam się z wielkim ziewnięciem. To moje urodziny.

Dzisiaj w końcu nadszedł ten dzień. Dzisiaj jest dzień, w którym poznaję mojego kumpla.

Całe moje ciało wibruje energią, gdy praktycznie podskakuję do łazienki, by wziąć kąpiel i umyć zęby. Ostrożnie rozczesuję włosy, zanim upnę je w wysoki kok, fryzura odsłaniając moje rysy twarzy. Wsuwam jedyną ładną spinkę do włosów, jaką mam - z drobnymi kwiatowymi detalami - we włosy przy skroni.

W sypialni przeszukuję szuflady, aż znajduję najlepszy zestaw ubrań, jaki posiadam. Wyjmuję parę obcisłych dżinsów; chociaż nadal sprane, nie mają żadnych rozdarć, a rozmiar pasuje na mnie tak idealnie, że dżins wydaje się być niemal szyty na miarę na moim ciele. Łączę je z prostym cielistym T-shirtem. To najbardziej reprezentacyjna koszula, jaką mam, i chociaż może nie jest wiele, przynajmniej nie ma dziur i wcale nie jest wyblakła.

Rzucając sobie okiem na siebie, kiwam głową. Wyglądam ładnie. Znów chichocząc, lekko się kręcę, oszołomiona podekscytowaniem. Mój partner i tak nie przejmowałby się tym, co mam na sobie. Kochałby mnie i akceptował bez względu na to, jak jestem ubrana. Ale mimo wszystko chcę wyglądać dla niego jak najlepiej.

Przez lata czekałam na ten dzień. Kiedy mój partner mnie uzna, nie będę już tylko „wilkiem bez wilka”, o którego nikt już się nie troszczy. Będę go mieć, a wtedy nic innego nie będzie miało znaczenia. A jeśli będzie wysoko postawionym wilkiem, nikt nie ośmieli się mnie już nie szanować. Ale nawet to mnie nie obchodzi. Mój partner mógłby być nawet Omegą i to nie miałoby znaczenia. Sama byłam wystarczająco dyskryminowana, żeby nie być tak płytką, żeby oceniać kogoś na podstawie jego klasy. Dopóki mamy siebie, będę w pełni zadowolona.

Przez sekundę zastanawiam się, kim może być mój partner. W mojej głowie pojawia się twarz i rumienię się, zanim szybko odtrącam myśl. Niemożliwe. To nic innego, jak głupie nastoletnie zauroczenie i lepiej będzie, jeśli wyjdę i znajdę swojego prawdziwego partnera.

I tak, wsuwając trampki, które wcześniej umyłam, nucąc wymknęłam się z domu.

Myślałam, że trochę czasu mi zajmie znalezienie go, ale wygląda na to, że nawet bogini mi pomaga, bo w chwili, gdy weszłam do Packhouse, zobaczyłam go, stojącego w całej swojej okazałości na połowie rozległych schodów.

Mój oddech zapiera mi dech, gdy nasze oczy się spotykają. Jego leśnozielone oczy są żywe i przenikliwe. Jego brązowe włosy, odgarnięte z czoła, wyglądają tak miękko, że ogarnia mnie chęć przeczesania ich palcami. A jego muskularne ciało napinające się pod koszulą i spodniami zapowiada jego znaczną siłę.

Cała jego aura emanuje mocą i dominacją. W tej chwili jest on najbardziej zapierającą dech w piersiach rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem.

Gdy gubię się w jego oczach, czuję, jakby cały świat wokół nas rozpływał się, pozostawiając tylko nas dwoje we wszechświecie. Mój wilk, uśpiony w głębokich zakamarkach mojego umysłu, porusza się na połączenie, które właśnie nawiązało się między nami.

Niezrozumiałe emocje migoczą w jego oczach, zbyt szybko, bym mogła je uchwycić. Jego twarz jest pozbawiona wyrazu, a jedynym sygnałem, że coś się stało, jest zaciśnięta szczęka ogolonej na gładko.

Nagle spadam z haju, w którym byłam, gdy rzeczywistość wdziera się do środka, skutecznie rozsadzając mój mały bąbel.

O Bogini... O Bogini... mój partner... mój partner jest Alfą!

„Chodź” – to wszystko, co powiedział ne, po czym odwrócił się i wszedł z powrotem po schodach.

„Ty...ty jesteś moim kumplem”, mówię, gdy jesteśmy za zamkniętymi drzwiami jego gabinetu.

Chciałem powiedzieć to pewnie, ale mój głos zabrzmiał drżąco.

Patrzy na mnie nieczytelnym wzrokiem, ale nic nie mówi na to oświadczenie. Po prostu cicho mnie studiuje.

Nadal cierpliwie czekam, ale on tylko na mnie patrzy. Właśnie, gdy pomyślałem, że może mnie nie usłyszał, kiwa głową.

„Jestem”, mówi po prostu. Ale nie dodaje nic więcej.

Zapada głębsza cisza i zauważam, że jego twarz nadal jest pozbawiona wyrazu – nie ma na niej nawet cienia zaskoczenia, a mój mózg, który zwolnił z powodu zawrotu głowy wywołanego rozpoznaniem mojego partnera, powoli zaczyna znowu pracować.

Właśnie skończyłam dwadzieścia lat, dlatego właśnie odkryłam, że jest on moim partnerem... jednak sam Alfa ma już dwadzieścia sześć lat... co oznacza...

Łapię oddech, „Już wiedziałeś…”

Długimi krokami staje przede mną. Głos utyka mi w gardle na jego nagłą bliskość i podświadomie robię krok do tyłu, tylko po to, by odkryć, że drzwi są za mną. Jeszcze jeden krok i ma mnie uwięzioną między sobą a drzwiami.

Moja głowa podnosi się, by spotkać jego oczy i nerwowo przełykam ślinę. Delikatnie głaszcze mój policzek grzbietem dłoni. Jego dotyk na mojej skórze pozostawia iskry, które wysyłają rozkoszne mrowienie wzdłuż mojego kręgosłupa. Złapałam oddech na to uczucie, moje ciało podświadomie pochyla się pod jego dotykiem.

Jego wyraz twarzy łagodnieje, a on obejmuje mój policzek swoją dłonią.

„Piękne” – szepcze.

Moje serce się rozpływa. Przytulam twarz do jego dłoni i wpatruję się w jego oczy; moje są oczami wilczycy, która polega na swoim samcu, a ostatnie pasma niepokoju w moim sercu znikają.

To mój kumpel. Jak coś mogłoby pójść nie tak?

Zahipnotyzowana obserwuję, jak jego głowa powoli się obniża, sekundę później miękkie usta pokrywają moje. Jego usta są ciepłe i gdy powoli ociera je o moje, wąsy przyjemności rozprzestrzeniają się po moim ciele, jęk wylewa się z moich ust.

Moje powieki trzepoczą, a moje ciało się rozpływa. Moje usta rozchylają się przy kolejnym jęku, a on wykorzystuje okazję, by wsunąć swój język do moich ust. Jego ciepły język delikatnie ociera się o mój, a uczucie to przyćmiewa mój umysł przyjemnością.

Pocałunek zaczyna się powoli i delikatnie, ale po chwili staje się namiętny i szalony. Owija ramię wokół mojej talii i przyciąga mnie mocno do swojego ciała, tak że czuję, jak twarde płaszczyzny jego muskularnego ciała stykają się z moim.

Ten podniecający pocałunek pozbawia mnie zarówno oddechu, jak i zmysłów, a kiedy po długich minutach odsuwa się ode mnie, ja opieram się o niego bezwładnie, a mój oddech wydobywa się z niego ciężkimi urywanymi oddechami.

Nagle, on gwałtownie puścił i zrobił krok do tyłu. Gdybym nie ustabilizował się szybko ręką przy drzwiach, osunąłbym się żałośnie na podłogę.

Spojrzałam w górę zdezorientowanymi oczami, moje spojrzenie z niepokojem szukało jego. Co się dzieje?

Łagodny wyraz jego twarzy zanika, wyraz twarzy zanika, a zimne spojrzenie wraca na swoje miejsce.

Natychmiast moje serce zaczyna tonąć; moje instynkty mówią mi, że coś jest nie tak. Coś jest bardzo nie tak.