Rozdział 2 Czy mogę jeszcze przez chwilę zostać w twoim pokoju?

Obok, Leo siedział w wannie, jego naga klatka piersiowa była silna i umięśniona, jedną rękę oparł o brzeg, a drugą trzymał telefon komórkowy i dzwonił, wyglądał leniwie i swobodnie.

„Ostatnio nie ma mnie w Pekinie, więc wstrzymam się z projektem do czasu powrotu...”

„No cóż, niech robią sceny...”

"Wróćmy pojutrze..."

Rany słuchała cicho. Kiedy to usłyszała, jej rzęsy lekko zadrżały i opuściła wzrok.

„Piiii, piiii, piiii.”

Zadzwonił zegar i rozmowy obok ucichły.

Rany wyłączył timer i wstał z gorącej wanny. Jego ruchy były tak delikatne, że słychać było tylko najcichszy dźwięk wody.

Po wyjściu na brzeg, miał na sobie tylko biały szlafrok, trzymając brudne ubrania i cicho wyszedł. Po skrzypiącym dźwięku zamykanych drzwi, było zupełnie cicho.

Leo odłożył słuchawkę i dwie minuty później również wstał i opuścił pokój ubrany tylko w szlafrok.

Tak naprawdę, nie mógł się przyzwyczaić do zapachu chińskiego leku i nagle zapragnął go spróbować.

Spóźnił się tylko kilka minut z wyjściem z domu za Rany i zobaczył recepcjonistkę hotelową, która trzymała Rany za smukły, biały nadgarstek i pośpiesznie prowadziła ją do windy, wciąż coś mamrocząc.

„O mój Boże, zabijasz się. Dopiero co wyzdrowiałaś z przeziębienia. Nie ubieraj się tak mało po kąpieli w gorącym źródle. Na zewnątrz jest wciąż tak zimno”.

„Jeśli szef się dowie, dostaniesz ochrzan i będziesz płakać!”

„To naprawdę niepokojące...”

Recepcjonistka nacisnęła przycisk i powiedziała: „Pospiesz się i ubierz... eee, Leo...”

W chwili, gdy drzwi windy miały się zamknąć, Leo podszedł i ponownie je otworzył.

Recepcjonista przywitał nas z szacunkiem.

Skinął głową, wszedł i nacisnął przycisk zamykający drzwi.

Ręce Rany’ego trzymające ubrania stopniowo zacisnęły się i znów schowały w kącie.

Sytuacja była taka sama jak poprzedniej nocy, jedyną różnicą było to, że oboje nie byli odpowiednio ubrani i wokół nich unosił się ten sam zapach chińskich leków.

Leo spojrzał na Rany w lustrze. Jej włosy były lekko mokre, a na czole wisiały jej rozczochrane włosy. Jej twarz, odsłonięta szyja i mały biust były całe umazane różem. Siedziała skulona w kącie, trzymając ubrania, wyglądając jakby była mocno prześladowana...

Jego myśli stawały się coraz bardziej rozproszone i nawet nie oprzytomniał, gdy drzwi windy się otworzyły.

Zimny wiatr wdzierający się z zewnątrz sprawił, że Rany zadrżał niekontrolowanie. Przeszedłobok nieruchomego mężczyzny i szybko wyszedł.

Kiedy drzwi windy się zamknęły, Leo poszedł za nią na zewnątrz, w głębi duszy gardząc sobą i nazywając siebie bestią.

Przed drzwiami Rany'ego Lucas długo pukał, nie otrzymując odpowiedzi. Odwrócił się i zobaczył dwie osoby wychodzące z windy jedna po drugiej. Przez kilka sekund był oszołomiony, a potem zauważył, że mieli na sobie te same ubrania, a jego czoło pulsowało.

"Rany!"

To wołanie, wypowiedziane przez zaciśnięte zęby, sprawiło, że Rany zwolnił kroku, a na jego różowej twarzy pojawił się cień poczucia winy.

Udawał, że jest spokojny i cicho zawołał: „Bracie...”.

Lucas zacisnął pięści i uśmiechnął się do stojącego za nim Leo . Jego spojrzenie powróciło do jego zamrożonej bladej twarzy i powiedział cichym głosem: „Znów się wygłupiasz, bo jesteś przeziębiony! Idź do domu i ubierz się! ” Wyjął kartę pokoju z ubrań, które trzymał, wszedł do domu i szybko zamknął drzwi, by zablokowaćśmiercionośne spojrzenie brata.

Lucas spojrzał gniewnie na zamknięte drzwi, poprawił nastrój, uśmiechnął się do Leo i zapytał: „Ty też byłeś w leczniczym źródle? Jak się czułeś?”

Leo wzruszył ramionami. „Po namoczeniu czułem się jak po zażyciu chińskiej pigułki”.

„Osoby, które nie są do tego przyzwyczajone, mogą nie być w stanie zaakceptować zapachu, ale po kąpieli będzie ona bardziej komfortowa niż w zwykłych gorących źródłach”.

„Tak.” Otworzył drzwi i nagle się odwrócił. „To twój brat?”

Lucas skinął głową: „Tak, mój bracie Rany, jest zimno, niech przyjedzie i zostanie na kilka dni, żeby wziąć kąpiel leczniczą i uregulować stan swojego ciała”.

cicho wyrecytował słowo Rany i powiedział: „Pójdę pierwszy”.

„ Okej, pójdę do firmy później, ty pobaw się z Dylanem i innymi”.

"Eee."

*

Rany zmył z ciała zapach chińskiego lekarstwa i położył się do łóżka, żeby się zdrzemnąć.

Usłyszawszy pukanie do drzwi, wstał i z rozczochranymi włosami poszedł otworzyć drzwi.

Leo, ubrany w białe, codzienne ubranie, stał przed drzwiami z delikatnym uśmiechem na ustach i przyjemnym głosem: „Przepraszam…”

Rany nie był jeszcze w pełni rozbudzony i spojrzał na niego ze zdziwieniem. „Co?”

Emocje w jego oczach były niejasne. Wskazał na swój pokój z otwartymi drzwiami i zapytał: „Czy klimatyzacja w waszym hotelu nie może go ogrzać?”

Temperatura na zewnątrz była niska, ale w domu było ciepło. Rany miała na sobie tylko cienką piżamę, a gdy wiał zimny wiatr, podświadomie chciała trochę zamknąć drzwi.

Leo pomyślał, że zamknie drzwi i wyciągnął rękę, aby je zablokować.

Jego wzrok padł na wielką dłoń z wyraźnymi stawami na drzwiach na dwie sekundy, po czym cofnął się o dwa kroki i szeroko otworzył drzwi, by ciepło rozprzestrzeniło się w pokoju. Właśnie się obudził, a jego nosowy głos był nieco ciężki: „Tak”.

Leo zauważył, że ma na sobie bardzo mało ubrań, jego oczy lekko zamrugały, więc wziął inicjatywę i pociągnął za klamkę, żeby zamknąć drzwi, pozostawiając tylko szparę. „W takim razie klimatyzacja w moim pokoju wydaje się być zepsuta, może tylko chłodzić”.

Rany spojrzał na niego przez szparę w drzwiach i powiedział ponuro: „Zadzwoń do recepcji. W pokojach są telefony stacjonarne”.

„…”

Przez chwilę milczał, po czym cofnął rękę i powiedział: „O”.

"Trzask."

Rany zamknął drzwi.

Leo odwrócił się z obojętnym wyrazem twarzy, wrócił do pokoju i zadzwonił na recepcję, dzwoniąc na numer stacjonarny.

"Bum bum bum."

Zaraz po odłożeniu słuchawki ktoś zapukał do drzwi.

Podszedł i otworzył drzwi.

Rany miała na sobie wełniany płaszcz w kolorze złamanej bieli i spojrzała na niego bladą twarzą. „Dzwoniłeś do kogoś?”

Leo lekko pochylił głowę, by na niego spojrzeć, z uśmiechem w oczach. „Tak, dzwoniłem do ciebie. Myślałem, że świadomość usług w twoim hotelu jest tak zaawansowana. Osoba ta przybyła tuż po tym, jak odłożyłem słuchawkę”.

Zmrużył oczy, nic więcej nie powiedział i stał w drzwiach, czekając, aż podejdą pracownicy.

Leo spojrzał na swoje blade usta i powiedział: „Wróć do swojego pokoju. Na zewnątrz jest za zimno”.

Rany odsunął się, by Leo mógł zasłonić się przed zimnym wiatrem wiejącym z pokoju, udając, że nic się nie stało. „Nie jest mi zimno”.

Leo uniósł kącik ust, zostawił drzwi uchylone, oparł się o framugę i spojrzał na swój telefon.

Kilka minut później kierownik pokoju pośpiesznie przyszedł z technikiem konserwacyjnym. Po przeprosinach poprosił technika o sprawdzenie awarii klimatyzatora i powiedział, że zmieni apartament Leo .

Leo podniósł rękę, „Najpierw to napraw. Jeśli nie zostanie naprawione, możemy wymienić wieczorem”.

Menedżer skłonił się i przeprosił: „Leo, bardzo mi przykro, to była nasza wina...”

"Cienki."

„Siostro Hui.” Rany obok niej powiedział, „Czy są jakieś lepsze pokoje?”

Li Hui wyglądał na zawstydzonego: „Nie ma jużżadnych luksusowych apartamentów...”

Willa została właśnie wybudowana, a wielki szef zaprosił wielu przyjaciół, aby podgrzać atmosferę, a także kilku młodych panów i młode damy z Pekinu. Najpierw trzeba zorganizować apartamenty klasy premium, a reszta to zwykłe pokoje standardowe.

Patrząc na wygląd i temperament Leo , a także na stopień uwagi, jaką poświęca mu szef, musi pochodzić z prominentnej rodziny. Szkoda, że problem leży w tym wielkim strzelcu.

Rany zmarszczył brwi i spojrzał na Leo: „Co powiesz na to, żebym pomógł ci znaleźć inny hotel? Jest jeden na dole góry...”

"Nie muszę."

Zanim zdążył dokończyć, Leo przerwał mu w bardzo dobrym humorze: „Porozmawiajmy o tym, kiedy już nie będzie można tego naprawić. Nieważne, że to standardowy pokój. Jest tak zimno, że jestem zbyt leniwy, żeby się ruszyć”.

Zacisnął usta.

Li Hui powiedział pośpiesznie: „Znajdę jeszcze dwóch techników konserwacji, którzy naprawią klimatyzator tak szybko, jak to możliwe”.

Następnie szybko wykonał telefon.

Leo wszedł do pokoju i wyjął płaszcz, po czym spojrzał na Raniego. „Czy możesz znaleźć mi ciepłe miejsce, w którym mógłbym zostać na jakiś czas?”

Rany włożył ręce do kieszeni płaszcza i wyszeptał: „Pozwolę siostrze Hui dać ci...”

„ Czy mogę zostać w twoim pokoju przez chwilę?” Wcale nie uważał, że pytanie było bezczelne: „Naprawdę nie jestem przyzwyczajony do małego standardowego pokoju”.

„…”

Właśnie powiedziałeś, że to w porządku, nawet jeśli zatrzymamy się w standardowym pokoju.

Leo lekko przechylił głowę. „Czy to niemożliwe?”

Rany patrzył na niego przez kilka sekund, po czym odwrócił się i powiedział: „Okej”.

Skrzywił usta, zdjął płaszcz, powiesił go na ramieniu i niespiesznie poszedł za Ranym do pokoju.