Rozdział 4 Odnajdywanie siebie

Tydzień później

Chodzę tam i z powrotem, odkąd przywieźli mnie tu wbrew mojej woli, nie odszedłem. Nie mam możliwości komunikowania się z ojcem, ponieważ bez względu na to, jak bardzo go wzywam, nie odpowiada.

Nie chodziłam też na zajęcia, nie mogłam tego robić, kiedy wszyscy będą mnie pytać, co się wydarzyło na moich urodzinach i jak wyszłam. Więc byłam zamknięta w tym dziwnym domu, nie wiedząc, co robić.

Na szczęście nie widziałam jeszcze starca, za którego rzekomo mam wyjść ponownie za mąż, a obsługa jest tak miła, że czuję się tu swobodnie.

„Opamiętaj się, Day. Jak to możliwe, że czujesz się komfortowo w domu swojego porywacza?” – pytam siebie w myślach, zaniepokojony.

„Coś nie tak, proszę pani?” – pyta Amy, gospodyni.

„Amy, czy całkowicie zdrowa i młoda kobieta może rozwinąć syndrom sztokholmski?” – pytam z wyraźnym zaniepokojeniem.

"Co to jest?

„Muszę wyjść, bo zwariuję. Pewnie, to już wszystko.” Mruczę z nudów.

„Możesz wyjść, jeśli chcesz. Właściwie, ten pan powiedział mi, że możesz wrócić na uniwersytet, jeśli chcesz.” mówi Amy, a ja natychmiast odmawiam.

„Nie chcę tam iść. Nie czuję się na siłach, żeby stawić czoła moim przyjaciołom.

„Pani, poślubienie tego dżentelmena nie jest złe.

„Gdybym miała trzydzieści lat, może nie, ale jestem po prostu osiemnastoletnią dziewczyną, która chce cieszyć się życiem. Siedzę tu zamknięta od tygodnia jak więzień i to potwierdza moje myśli o nim. To nudny mężczyzna, szukający żony, by uczynić ją swoim więźniem.

„To nie jest tak, że jeśli chcesz, możemy iść gdziekolwiek chcesz, na co najmniej godzinę, a potem pójdziemy na zakupy.

Poczułem radość, gdy usłyszałem tę kluczową frazę i natychmiast podniosłem się z miejsca z odnowionym zainteresowaniem.

„Chodźmy od razu na zakupy! To na pewno poprawi mi humor”. Mówię od razu, a Amy kiwa głową.

„A potem przygotuj się do wyjścia.

„Tak właśnie pójdę, zmienię ubrania zgodnie z tym, co kupię” – mówię podekscytowana, a Amy kiwa głową.

Amy idzie po torbę, a ja czekam na nią przy windzie identycznej jak ta w moim domu. Uśmiecha się do mnie i oboje wsiadamy do samochodu, który mogę wybrać.

„Po zakupach możesz wrócić do domu, jeśli chcesz, chociaż pan poinformował mnie, że jego ojciec jeszcze nie wrócił z podróży.

„Nie rozumiem, jak on może jechać w podróż służbową, skoro zostawił mnie z obcym mężczyzną.

„To nie jest obcy mężczyzna, to twój narzeczony” – mówi Amy, a ja ją ignoruję, wiedząc, że nie mogę zaprzeczyć temu, co mówi.

Jak mi powiedziała, chodzimy do kilku butików, żeby kupić różne buty, a nawet bieliznę. Coś, co sprawia, że się rumienię, bo ona pomaga mi wybierać rzeczy.

„Poczekajcie chwilę, dlaczego wszystko, co wybraliśmy, jest białe?” – pytam, widząc moje trzy piękne pary butów w różnych modelach, ale wszystkie białe.

„Panna młoda musi być ubrana na biało, proszę pani. Więc to, co kupujemy, powinno być w tym kolorze” – mówi Amy, uśmiechając się do mnie, a ja przerywam swój radosny spacer.

„Co powiedziałeś?

„Kupujemy wszystko na ślub. To tylko tydzień, musimy się spieszyć” – mówi Amy, a ja upuszczam torby, które natychmiast podnoszą ochroniarze.

Szybko odchodzę od nich, chociaż biegną za mną krzycząc moje imię. Widząc, że wszyscy mnie obserwują, biegnę do jednej z łazienek, gdzie nie mogą za mną pójść.

„Proszę pani. Nie komplikujmy tego” – mówi Amy, a ja mam ochotę krzyczeć.

„Chcę iść na studia. Mam dość zakupów”.

„Jeśli nie chcesz być z nami, rozumiemy, ale proszę, nie biegnij w ten sposób”.

„Zabierz mnie na studia, chcę chodzić na zajęcia”.

„Jeśli tam pójdę, mogę poprosić o pomoc przyjaciół i odejść. Mogę się ukryć przez miesiąc lub dłużej i żyć szczęśliwie, nie będąc żoną starego mężczyzny” – mówię sobie w myślach.

„Dobrze, zabierzemy cię” – mówi Amy, a ja wychodzę z łazienki, by wkrótce potem zostać odprowadzonym na uniwersytet.

Natychmiast wchodzę do środka w poszukiwaniu Angeli, mojej dobrej przyjaciółki, która zawsze robi to, czego chce. Widząc, że jest na zajęciach, wchodzę od razu, biorę ją pod ramię i wychodzę z nią, ignorując skargi profesora.

„Zabierz mnie stąd, Angelo. Nieważne gdzie, po prostu ukryj mnie na co najmniej miesiąc” – mówię błagalnie.

„Uspokój się. Chociaż lubię dramaty, najlepiej będzie, jeśli wyjaśnisz mi, co się dzieje i czego chcesz”.

„Chcę oczyścić umysł, pomóż mi w tym, proszę”.

„Doskonale, znam idealne miejsce na to” – mówi Angela i natychmiast zabiera mnie na parking, gdzie ostrożnie wsiadam do jej samochodu i odjeżdżamy, ignorując akademickie reperkusje naszej ucieczki.

„Nasi rodzice wpłacają datki właśnie dlatego” – mówię sobie w myślach.

W czasie podróży opowiadam jej, co przydarzyło mi się w tym tygodniu, a ona ze mnie drwi, po czym pociesza mnie swoim doskonałym rozwiązaniem: wieczorem w klubie dla dziewczyn.

Gdy docieramy na miejsce, jest już noc, więc szybko ubieramy się seksownie i udajemy się do największego klubu nocnego w mieście, w którym Angela jest tak znana, że nie musimy czekać w kolejce.

Więc zaraz po przybyciu zostajemy zabrani do najbardziej ożywionej części klubu nocnego, gdzie ciała się stykają i nikt nie ocenia. Tutaj jest wielu atrakcyjnych facetów, którzy stawiają mi drinki i uśmiechają się do mnie, przypominając mi, że są bardzo atrakcyjni mężczyźni w moim wieku.

„Jesteś zbyt piękna, żeby być sama” – mówi blondyn o zielonych oczach.

„Czy potrzebuję eskorty, żeby się dobrze bawić?”

„Gdybym był twoim chłopakiem, byłbym twoim cieniem, kochanie” – mówi mężczyzna, obejmując mnie w talii.

„A teraz wyobraź sobie, co zrobiłbym jako twój narzeczony temu draniowi, który ośmieliłby się cię dotknąć” – mówi ktoś zimnym głosem.

Następną rzeczą, którą słyszę, jest facet narzekający na ból, więc odchodzę od niego i wtedy zauważam mojego narzeczonego. „Masz już dość zabawy, narzeczona?” „Ja…”

Mężczyzna popycha gościa, a gdy ten próbuje uciec, on podnosi mnie i sadza na jego ramieniu.

"Puść mnie!"

„Pójdę, kiedy będę chciał” – mówi, wychodząc ze mną z klubu nocnego i wsiadając do samochodu w taki sposób, że nie mogę się ruszyć.

"Daj mi spokój!"

"Nie mogę."

"Pan"

„Chodźmy do salonu ślubnego, piękna panno młoda. Mamy ubrania do kupienia. Ponieważ mój narzeczony nie miał czasu, żeby to zrobić dziś po południu”, informuje mężczyzna z morderczym spojrzeniem.

Najlepiej nic nie mówić, bo może mnie zabić, „mówię sobie w myślach, czując, że nie mogę się nawet ruszyć z powodu jego uścisku.

Nie było mnie dwie sekundy i już mam kłopoty. Cholera, jak on mnie znalazł?