Rozdział 164 Zadanie Ashiny: 32

Wszyscy staliśmy, trzymaliśmy się za ręce i mrugaliśmy. Miranda otworzyła oczy i prawie zaczęła krzyczeć. „SKLEP Z ZABAWKAMI” – krzyknęła. Zaśmiałam się i powiedziałam: „Możesz wybrać trzy rzeczy, których zawsze chciałaś”. Mocno mnie przytuliła i powiedziała: „Dziękuję Księżniczko!”. Powiedziałam: „Bardzo proszę. Kupmy ci te rzeczy, których zawsze chciałaś”. Chodziliśmy po sklepie i znalazła dwie rzeczy, których zawsze chciała, ogromny domek dla lalek i rower. Zaśmiałam się, gdy Ezram westchnął: „Oczywiście, że wybrałaby dwie najbardziej niezręczne rzeczy do noszenia”. Zaśmiałam się i powiedziałam: „Pozwól mi zobaczyć, czy znajdę samochód”. Połączyłam się z Conri, żeby podstawić samochód przed sklepem z zabawkami. Powiedział: „Bądź tam za pięć minut”. Powiedziałam: „Conri będzie miał samochód przed sklepem za pięć minut. Skończyło się na trzech minutach, a Conri prowadził. Uśmiechnęłam się: „Myślałam, że będziesz pracować nad papierkową robotą”. Uśmiechnął się do mnie: „Nie mogę się skupić, gdy cię nie ma”. Po prostu pokręciłam głową.

Wróciłam do sklepu, a Miranda wyglądała trochę nieswojo. Powiedziałam: „Co tam, kochanie?”. Powiedziała: „Czy jest jakiś sposób, żeby zrobić z mojego trzeciego przedmiotu sukienkę?”. Powiedziałam: „Możemy to zrobić. Gdzie chciałabyś ją dostać?”. Powiedziała: „Widziałam piękną w tym sklepie z sukienkami”. Teleportowałyśmy się tam i znalazła sukienkę. To była sukienka, w której wyglądałaby jak księżniczka. Była biała, z cekinami. Miała mały tren, który powiewał za nią. Powiedziałam: „To jest piękne!”. Zapłaciłam za nią, a potem teleportowałyśmy się z powrotem do sklepu z zabawkami, gdzie czekała Conri. Powiedziałam Mirandzie, żeby zajęła tylne siedzenie, a ja usiadłam z przodu z Conri. Poszłyśmy do parku, a mama Mirandy, Kelsey, już tam była. Opowiedziałam jej o tym, jak dobrze się bawiłyśmy i że była bardzo dobrze wychowana i grzeczna.

Po krótkiej rozmowie włożyliśmy jej zakupy do samochodu jej drugiej połówki, a następnie ruszyliśmy do zamku. Gdy wracaliśmy do domu, zapytałem: „Więc, kiedy wrócimy do domu, zajmiesz się tą papierkową robotą?” Spojrzał na mnie jak na wariatkę: „Po co miałbym to robić. Jesteś w domu, możemy się zrelaksować całe popołudnie, zanim pójdziemy na naszą dzisiejszą randkę”. Powiedziałem: „To brzmi naprawdę dobrze, szczerze mówiąc. Po prostu nie chcę, żebyś się za bardzo spóźniał z mojego powodu. Co powiesz na to, żebym pomógł ci z papierkową robotą jutro?” Uśmiechnął się: „W ogóle by mi to nie przeszkadzało”. Uśmiechnąłem się i położyłem rękę na jego dłoni: „Naprawdę uwielbiam spędzać z tobą czas. Naprawdę nie ma znaczenia, co robimy”.