Rozdział 9

Budzę się o 6 rano, sama, zastanawiając się, dlaczego mama mnie nie obudziła, zanim poszła do pracy. Czuję zapach powietrza w moim pokoju i czuję, jakby ktoś tu był. Dokładnie, zapach Adama. Ale dlaczego on tu jest? To w ogóle nie ma sensu. Idę się rozciągnąć i czuję ból w żebrach. Chyba jeszcze się całkowicie nie zagoiły. Może powinnam pomyśleć o tym, żeby zostać dzisiaj w domu i nie iść do szkoły, żebym przynajmniej mogła zacząć urodziny bez kontuzji.

Schodzę na dół i znajduję rodziców w kuchni pijących kawę. Patrzę na nich zdezorientowanym wzrokiem. Mogę im równie dobrze powiedzieć o moich podejrzeniach. „Dzień dobry” – zaczynam, nalewając sobie kawę – „miałam wczoraj naprawdę dziwną noc. Obudziłam się około godziny po położeniu się spać, bo myślałam, że słyszę kilka pstryknięć aparatu. Wciągnęłam powietrze w swoim pokoju i nawet poczułam zapach, jakby ktoś był w moim pokoju, kiedy spałam. Zapach jest teraz lekko wyczuwalny”. Mój tata podskakuje i biegnie do mojego pokoju. Moja mama podskakuje i mocno mnie przytula, sprawiając, że krzyczę z bólu. Moja mama patrzy na mnie z troską: „Co ci jest? NIE próbuj mi nic mówić”. Siadam przy stole z kawą, kładę głowę na rękach i szykuję się na krzyki: „Mogę mieć albo i nie kilka złamanych żeber”.

Mój tata schodzi na dół i mówi: „ Nigdzie się dzisiaj nie ruszysz, dopóki nie dojdziemy do sedna sprawy. Już połączyłem lokalizatory, żeby dotrzeć tutaj i do Beau. Nie chcę, żeby alfa jeszcze o tym wiedział. Nie wiem, czy to sprawa stada, czy sprawa osobista”. „Tato”, przerywam, „chyba wiem, kto to był, ale nie mam pojęcia, dlaczego był w moim pokoju”. Mój tata patrzy na mnie, „Kto to był?” Mówię: „To zapach Adama, po prostu nie mam pojęcia, dlaczego był w moim pokoju. Ma dziewczynę... właściwie kilka. Więc proszę, wyłącz lokalizatory. Nie chcę, żeby mój pokój wyglądał jak śledztwo w sprawie zbrodni. Nie chcę takiej uwagi. Ale dziś zostanę w domu”.